“ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ” Ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβάσετε.

Η κυρία Στέλλα με τον αγαπημένο της γιο Γιαννάκη.  

Συγγραφέας του παραπάνω πρώτου της μυθιστορήματος είναι η δημοσιογράφος κα Στέλλα Πιτσιδιανάκη Στρατάκη, γεννημένη στο Ρέθυμνο και με μόνιμη κατοικία στην γενέτειρα πόλη όπου, μεταξύ άλλων, μας είπε τα εξής: “Το μυθιστόρημα είναι επικεντρωμένο σ’ ένα ψαροχώρι του μύθου και της πραγματικότητας πολύ φανταστικό, όσο και ονειρικό. Το μίσος που καρπίζει κι όταν καρπίζει θέλει να καταστρέψει το σπόρο της αγάπης που αγαπητικά  προσέρχεται στις σχέσεις των ανθρώπων και αναζωογονητικά τους οδηγεί, όχι στην πηγάδα τη χαίνουσα των μαύρων αισθήσεων και των ακόμη πιο τεφρών αισθημάτων. Σ’ ένα κλειστό τοπίο, που γίνεται ακόμη πιο κλειστό, το κοινοτικό δίκαιο, το απαρασάλευτο, έρωτας γεννιέται στρβλός και πιο στρεβλοί, στρεβλότατοι είναι οι απόγονοι.

Ένας απόηχος μακρινός λόγω θέματος και όχι επειδή γλωσσικά «πατάει» στον Παπαδιαμάντη, ακούγεται από τη «Φόνισσα». Και ακόμη μακρύτερα πηγαίνει μέχρι τα βάθη της μνήμης της αρχαϊκής, όταν ο φόνος μιας γριάς φέρνει στο φως αυτό που όλοι γνώριζαν και το ‘χαν κρυφό καμάρι”. Έτσι αρχίζει η συγγραφέας στην πρώτη σελίδα από τις 184 του μυθιστορήματος της: 

“Η είδηση έσκασε σαν βόμβα στο χωριό…

– Σκοτώσανε τη Μαρίτσα την Ιταλίδα!..

Φώναζε η γριά Μαριγώ, μαμή και χαρτορίχτρα, σέρνοντας τα τσόκαρα της στο καλντερίμι που οδηγούσε στην πλατεία, βγάζοντας τέτοιο βρούχος, σαν τα πέταλα της φοράδας του Χαλεπομανώλη. 

– Το ακούσατε, μωρέ; Τη φάγανε την ξένη! Πριν από λίγη ώρα τη βρήκε η Άννα, η κόρη του Θόδωρα του μπεκρούλιακα, αποθαμένη στην κλίνη της. Την εκρούψανε με το ίδιο της το μαξιλάρι. Όφου, συμφορά που μας εβρήκε!.. Να μου το θυμηθείτε, όλοι μας θα μπλέξουμε σ’ αυτή την ιστορία… 

Αυτά έλεγε τώρα η Μαριγώ, χωρίς να παίρνει ανάσα, σε μια παρέα ανδρών που καθότανε στον καφενέ του μπάρμπα -Γιάννη, αναζητώντας λίγη δροσιά στον ίσκιο που έκανε η καμωμένη με καλαμιές τέντα, εκείνο το καυτό Αυγουστιάτικο μεσημέρι.  Οι χωρικοί έμειναν αποσβολωμένοι να παρατηρούν τη γριά, εντυπωσιασμένοι περισσότερο από την αξιοθρήνητη εικόνα της παρά από τα παράξενα λόγια της που δεν…”