Επαρχιακό Φως Ειδήσεις-Ρεπορτάζ-Πολιτισμός-Κοινωνία-Άποψη
Ζωή στα Σημαντηριανά στα Εννιά Χωριά Κισάμου, δίνουν μετά από πολλά χρόνια οι δύο άνθρωποι που αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα πλέον στο χωριό.
Την ιστορία του μικρού ορεινού χωριού με την ονομασία Σημαντηριανά της πρώην επαρχίας Κισάμου στα Εννιά Χωριά, όπως είχε καθιερωθεί να ονομάζεται όλη η μεταγενέστερη δημοτική περιφέρεια του Δήμου Ιναχωρίου, είχαμε την ευκαιρία να καταγράψουμε προχθές, με αφορμή την διαδικτυακή εκπομπή “Γεύσεις Κρήτης” των “Χανιώτικων νέων”, μεταβαίνοντας σε αυτό το χωριό.
Για τα Σημαντηριανά, λοιπόν, και την ιστορία τους, μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, αναφέρθηκε εκ νέου ο επί τιμή πρέσβης κ. Βασίλειος Σημαντηράκης καθόσον στις 4 Αυγούστου 2004 στα “Χανιώτικα νέα”, δημοσιεύθηκε δισέλιδο αφιέρωμα για το χωριό και το βιβλίο που είχε εκδώσει και ήταν αφιερωμένο στις παλιές καμινάδες, ενώ μεταγενεστέρως, 13 χρόνια μετά, στα τέλη Αυγούστου 2017 ο ίδιος παρουσίασε φωτογραφική έκθεση στην πύλη Σαμπιονάρα στο παλιό λιμάνι, με θέμα “Πέτρα Ωραιοτάτη”. Οι φωτογραφίες της έκθεσης υπάρχουν στον πολυτελέστατο τόμο που είχε εκδώσει, λέγοντας μας τα εξής “Με την έκθεση εκείνη ήθελα να επιδείξω στον κόσμο που είχε έρθει, την ομορφιά που περικλείει ο “άψυχος” κόσμος της πέτρας, παρακινώντας τον να προσέξει και να προστατέψει τα απαράμιλλα έργα που βρίσκονται στην απέραντη γλυπτοθήκη της φύσης. Οι φωτογραφίες απεικόνιζαν πέτρες ακατέργαστες ή βράχους πάνω στους οποίους το πέρασμα του χρόνου, του αέρα και της βροχής σμίλευαν μορφές και σχήματα αντάξια μεγάλων καλλιτεχνών”.
Συνεχίζοντας ο κ. Σημαντηράκης έκανε μια σύντομη αναφορά στην ιστορία του χωριού και τον μακαριστό καλλιτέχνη πατέρα του βιολάτορα της περιοχής, Θοδωρή Σημαντηράκη τονίζοντας τα εξής: “Το χωριό μας μετά το 1999 είχε μείνει ουσιαστικά χωρίς μόνιμο πληθυσμό με μόνο τακτικό επισκέπτη για αγροτικές εργασίες και συντήρηση της οικίας μας, τον γαμπρό μου Μανόλη Παρασκάκη ο οποίος μετά το 2020 αποφάσισε να μείνει μόνιμα εδώ και μαζί με αυτόν άλλος ένας χωριανός, ο Περικλής Σπύρου. Το χωριό μας στην ακμή του είχε 5 οικογένειες και 10 παιδιά που άλλα πηγαίναμε στο δημοτικό σχολείο του Αγίου Αθανασίου, μεταξύ Κεφαλίου, Κουνενίου και Παπαδιανών και άλλα στο δημοτικό του Αμυγδαλοκεφαλίου διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα με μονοπάτια για κονταρίδα. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου ήταν βιολάτορας και μαζί με άλλους καλλιτέχνες στο λαούτο διασκέδαζαν τον κόσμο όλων των Εννιά Χωριών. Από το χωριό μας πέρασε ο αμαξιτός δρόμος το 1930 επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου. Κάτω από τον κεντρικό δρόμο τον οποίο στηρίζει πολύ καλά μια ξερολιθιά που έφτιαξαν άξιοι τεχνίτες εκείνης της εποχής και δεν έχει χαλάσει ακόμα και ούτε πρόκειται να υποστεί φθορές, είναι η βρύση, οι πλύστρες και η στέρνα του χωριού που κατασκευάστηκαν το 1954. Την χρονολογία του χωριού δεν την ξέρουμε αλλά όταν είχε περάσει από εδώ το 1834 ο Βρετανός περιηγητής Pashley δεν υπήρχε το κάτω χωριό που βρισκόμαστε αλλά από την πάνω μεριά ένα άλλο. Όσο ήμουν στην ενέργεια έχοντας υπηρετήσει σε αρκετές πρεσβείες ερχόμουν με άδεια στο χωριό τα Καλοκαίρια και γιορτάζαμε πανηγυρικά τον προφήτη Ηλία. Μετά που βγήκα στη σύνταξη μπορώ να απολαμβάνω το χωριό πολύ συχνά και ας έχω μόνιμη κατοικία στην Αθήνα”.
Γιάννης Η. Κάκανος
Τα Σημαντηριανά κι εδώ:
Και η έκθεση για την “Πέτρα.. “
