ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑΚΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής

 Αστείρευτο πνεύμα στην ποίηση ο Δημήτρης Τυραϊδής συνεχίζει να γράφει όμορφες σκέψεις. Αξίζει να τον παρακολουθήσετε διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο.

 
Άρχισαν σιγά – σιγά ν’ αναπτύσσονται τα αγριόχορτα και να καταλαμβάνουν το χώρο γύρω-γύρω από το μικρό εικονισματάκι στην άκρη του δρόμου με τη μικρή γλάστρα στο πλάι του, την γεμάτη πριν από λίγο καιρό φυσικά, πολύχρωμα λουλούδια και όχι πλαστικά.

Τώρα, ενώ τ’ άλλα γύρω του αγριολούλουδα έκαναν την εμφάνισή τους δειλά-δειλά, τ’ αληθινά λουλούδια της μικρής γλάστρας είχαν πια μαραθεί. Το μικρό και κάτασπρο εικονισματάκι, από καθαρό που ήτανε πριν και πολύ περιποιημένο, άρχισαν να φαίνονται πάνω του έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης, ενώ οι αράχνες το τύλιγαν κάθε μέρα και πιο πολύ, ασφυκτικά θα έλεγα, στήνοντας την παγίδα – υφάδι τους, για να εξασφαλίσουν την τροφή τους για την διαιώνιση του είδους τους. Δεν φταίνε αυτές, με αυτόν τον τρόπο πρόσταξε ο Μεγαλοδύναμος να εξασφαλίζουν την τροφή τους και αυτό θα κάνουν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.

Η μικρή εικόνα του Αγίου στο εσωτερικό του, είχε πλέον ξεθωριάσει δίχως την καθημερινή φροντίδα που δεχότανε, ενώ το μικρό καντήλι, το αναμμένο άλλοτε καθημερινά, παρέμενε σβημένο, μέρα και νύχτα πια. Οι καθημερινοί διαβάτες που πριν από λίγο καιρό, περνώντας από το πλάι του, βλέποντάς το πόσο φροντισμένο ήτανε και του ρίχνανε μια ματιά συμπόνιας, τώρα δεν γύριζαν τα μάτια τους προς το μέρος του, μάλλον γιατί δεν τους τραβούσε πια την προσοχή, θωρώντας το τελείως εγκαταλελειμμένο. Η μαυροφορεμένη γυναίκα που καθημερινά το φρόντιζε και το επισκεπτόταν επί σειρά ετών, εδώ και αρκετό καιρό δεν ξαναφάνηκε πια. Το σιγανό μουρμούρισμα που ακουότανε και πολλές φορές γινότανε μοιρολόι, δεν ξανακούστηκε άλλη φορά, μήτε τ’ αγριοπούλια σίμωναν, όπως έκαναν άλλοτε κοντά στο εικονισματάκι, να τσιμπολογήσουν τους σπόρους που εκείνη τους έδινε. Κάπου -κάπου, κάποιο από δαύτα πετούσε και καθότανε για λίγο πάνω στο μικρό σταυρό του, κελαηδώντας, λες και ήθελε να πει στον Άγιο του ότι εκείνο δεν θα το εγκαταλείψει ποτέ.

Η μαυροφορεμένη γριούλα, που πάντα κλαμένη σε ακανόνιστες ώρες πήγαινε στο εικονισματάκι αυτό, αγαπητοί μου, δεν ήταν καμιά άλλη εκτός από τη χαροκαμένη μάνα ενός νέου, που σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο είχε αφήσει την τελευταία του πνοή πριν από πολλά χρόνια σε τροχαίο ατύχημα. Από κείνη την αποφράδα μέρα, που το σπλάχνο της άφησε την τελευταία του πνοή σ’ εκείνο το μέρος, πήγαινε η δύστυχη σε ακανόνιστες ώρες και το φρόντιζε, ελπίζοντας ίσως ότι κάποια στιγμή θα δει το παλικάρι της, παρακαλώντας την Παναγία – κι αυτό το ξέρω πολύ καλά, αγαπητοί μου, από μια γνωστή μου παρόμοια περίπτωση. «Να το δω για μια στιγμή, Παναγία μου» έλεγε κλαίοντας «κι ύστερα πάλι δικό σου». Αυτό περιμένουν σαν θαύμα να γενεί, όλες οι χαροκαμένες μανούλες…

Εκατοντάδες είναι, προπάντων νέοι άνθρωποι, που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο βωμό της ασφάλτου. Όπου κι αν ταξιδέψεις, στους δρόμους λογίς -λογίς εικονίσματα θωρείς στην άκρη τους, βλέποντας τις μανούλες και όχι μόνο, σε ακανόνιστες ώρες, όπως προαναφέρω, πολλές φορές και τη νύχτα, να τα φροντίζουν, απαλύνοντας κάπως τον πικρό πόνο τους. Ξέρουμε ότι τα νιάτα αψηφούν τον κίνδυνο και μεθυσμένα από τον ίλιγγο της ταχύτητας, δίχως καν να το καταλάβουν, βρίσκονται στην άκρη του δρόμου νεκρά. Εδώ, ήθελα ν’ απευθυνθώ στους νέους μας και ως μεγαλύτερος, να τους πω τα πιο κάτω.

Νέοι, τα νιάτα τα έστειλε ο Μεγαλοδύναμος να τα χαρούμε, όμως κρύβουν πάρα πολλούς κινδύνους. Αν τους κινδύνους αυτούς τους αψηφήσουμε, σίγουρα θα πληρώσουμε. Είναι νόμος της φύσης απαραβίαστος κι ανάλογα με το σφάλμα μας, θα πληρώσουμε το τίμημα. Μπορεί μερικές φορές να γλιτώσουμε από το χειρότερο, αλλά μην ξεχνάτε ποτέ τη σοφή λαϊκή μας παροιμία: Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μοίρα…

Το πάθος, αγαπητοί μου νέοι, όποιο κι αν είναι αυτό, π.χ. το πάθος της ταχύτητας ή το πάθος του αλκοόλ ή το μοντέρνο πάθος του ίντερνετ – ή πώς αλλιώς το λένε αυτό – δεν ελαττώνεται ποτέ. Πάντα μεγαλώνει… Είναι σαν τη φωτιά, που όση τροφή της δώσουμε, τόσο περισσότερο γιγαντώνεται. Από μόνη της θα σβήσει τότε που δεν θα βρίσκει τίποτα πια να κάψει. Καταλαβαίνετε τι θέλω να σας πω.

Το φάρμακο για να νικήσετε το όποιο πάθος σας αποτελεσματικά κι ανώδυνα σχεδόν, δεν είναι τίποτ’ άλλο εκτός από τη θέληση. Η θέληση είναι πιο δυνατή απ’ οποιοδήποτε άλλο βοήθημα. Κανένα πάθος δεν μπορεί ν’ αντισταθεί μπροστά στην τεράστια δύναμη της θέλησης. Όμως, δεν αγοράζεται και μην περιμένετε να σας τη δώσει κανένας. Μόνοι σας πρέπει να την αποκτήσετε κι αυτό είναι το δύσκολο. Ξυπνήστε κάποιο πρωινό και υποσχεθείτε στον εαυτό σας λ.χ. δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ πια. Είναι σίγουρο ότι η επιθυμία να καπνίσετε θα έρθει πιο έντονη μετά από λίγη ώρα. Εσείς, μην υποκύψετε. Θωρακίστε με την ασπίδα της θέλησης την ψυχή σας και θα δείτε σιγά – σιγά το πάθος ν’ απομακρύνεται από μόνο του. Βέβαια είναι πολύ δύσκολο, όπως προαναφέραμε, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαγείτε από το πάθος αυτό και όχι μόνο.

Τελειώνοντας το σημερινό μας άρθρο, αγαπητοί μου, ήθελα να προσθέσω και τα πιο κάτω. Η ζωή από μόνη της είναι γλυκιά και όμορφη. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, ώστε να γίνει πιο απολαυστική, αρκεί να εκμεταλλευθούμε τις χαρές που μας προσφέρει σε κάθε ηλικία και ν’ αρκεστούμε σ’ αυτές. Τα μικροπάθη μας, που πολλοί πιστεύουμε ότι την κάνουν πιο γλυκιά, το αντίθετο αποτέλεσμα φέρνουν. Την κάνουν μίζερη, άσχημη και ανιαρή. Το πάθος δε, της ταχύτητας την αφαιρεί τελείως από τη μια στιγμή στην άλλη κι είναι μεγάλο κρίμα να συμβεί κάτι τέτοιο. Αν αυτό ριζώσει στη σκέψη μας βαθειά, είμαι σίγουρος ότι πολλοί νέοι θα αποφύγουν τον κίνδυνο, που ακοίμητος παραμονεύει παντού να σπείρει τη συμφορά και τη θλίψη.

Συγγραφέας – Ποιητής