Το Αρκάδι δεν έπεσε…

Σαν σήμερα, 8 Νοέμβρη 1866, το Αρκάδι προδόθηκε από τον επίσκοπο Λάμπης Παΐσιο.
Παρατίθενται οι δύο επιστολές του εφιάλτη προς τον Μουσταφά πασά και η απαντητική του Μουσταφά πασά στον προδότη επίσκοπο που παρουσιάστηκαν στη Γενική Συνέλευση των Κρητών, στη Ζούρβα, στις 30 Νοέμβρη 1866, όπου και συντάχθηκε το κείμενο της αποκήρυξης του εφιάλτη δεσπότη Παΐσιου ο οποίος -αξίζει να σημειώσουμε- δεν ήταν Κρητικός. Μετά την απόδειξη της προδοσίας και την αποκήρυξη, οφείλω να αναφέρω ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ΔΕΝ απομάκρυνε τον Παΐσιο από τη θέση του, τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 1867! Εκείνη την εποχή τόσο ο μητροπολίτης Κρήτης Διονύσιος μη Κρητικός και αυτός- που οι Οθωμανοί τον έκαναν Οικουμενικό Πατριάρχη, όσο και σχεδόν όλοι οι επίσκοποι στήριζαν την Οθωμανική διοίκηση, ακόμα και μέσα στην επανάσταση, σε αντίθεση με τον μεσαίο και κατώτερο κλήρο, αρχιμανδρίτες, μοναχούς και ιερείς.  Άλλωστε η στάση μεταξύ άλλων, του επαναστάτη ηγουμένου του Αρκαδίου Γαβριήλ, του ηγουμένου της μονής Ιερουσαλήμ του Ηρακλείου Μελέτιου, των ιερομόναχων Παρθενίου Περίδη και Παρθενίου Κελαϊδή αυτό αποδεικνύει. Με το ένα χέρι κρατούσαν το τουφέκι και το άλλο το Ευαγγέλιο.
α) επιστολή του εφιάλτη Παϊσίου προς τον Μουσταφά.
«Εξοχότατε.
Σας ειδοποιώ ως και προφορικώς εμειναμεν σύμφωνοι ότι εις το Αρκάδι πρέπει να υπάγεται δια να το καταστρέψετε, καθότι δια της καταστροφής αυτού επιτυγχάνετε την καταστροφήν όλων των επαρχιών του τμήματος Ρεθύμνης, καθ‘ όσον εντός αυτού υπάρχουσιν αι επιτροπαί και τα πολεμοφόδια των ρηθεισών επαρχιών».
Και
β) επιστολή του Πασσά προς τον προδότη επίσκοπο.
«Σήμερον αναχωρώ και πηγαίνω εις το Αρκάδι δια να κάμω εκείνο οπού εμείναμεν σύμφωνοι άλλα απορώ πώς δεν μου εστείλετε εκείνα, τα οποία μου υποσχεθητε και όταν επιστρέψω θέλω να τα εύρω»