Επαρχιακό Φως Ειδήσεις-Ρεπορτάζ-Πολιτισμός-Κοινωνία-Άποψη
Από νωρίς το πρωί του Σαββάτου άρχισαν να συγκεντρώνονται προσκυνητές και εκδρομείς στον μικρό μόλο της Αγίας Μαρίνας, αλλά και στο λιμανάκι του Πλατανιά για επιβίβαση σε σκάφη που θα τους μετέφεραν από και προς το νησάκι Θοδωρού που γιόρταζε τους προστάτες του Αγίους Θεοδώρους.
Στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξήρχε ο μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνός, ενώ συμμετείχε ο οικείος εφημέριος από την Ενορία του Αγίου Σπυρίδωνα Αγίας Μαρίνας, πρωτοπρεσβύτερος και γενικός αρχιερατικός επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Γεώργιος Περάκης με τον διάκονο π. Ελευθέριο Ξαγοραράκη έχοντας συμπροσευχόμενους τον πανοσιολογιότατο πρωτοσύγκελο αρχιμανδρίτη Δαμασκηνό Λιονάκη και τον πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Τζομπανάκη.
Η ημέρα ήταν ιδανική, επικρατούσε απόλυτη νηνεμία στη θάλασσα που έδωσε την δυνατότητα να επισκεφθούν το νησί και τη μικρή εορταζόμενη εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων πλήθος πιστών. Κι ενώ κόσμος πηγαινοερχόταν συνεχώς, συζητήθηκε από πολλούς η “απουσία” αιρετών συμπολιτών μας.
Το νησί έχει τη δική του ιστορία
Αν και μικρή σε έκταση η νησίδα, μόλις 697 στρέμματα, έχει μεγάλη και σημαντική ιστορία καθόσον σε αυτό το νησί σημειώθηκε το 1645 το πρώτο ολοκαύτωμα στην Κρήτη με την ανατίναξη του φρουρίου από τους Ενετούς για να μην πιαστούν αιχμάλωτοι των Τούρκων.
Το νησί στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Ακυτος (που σημαίνει ακατάλληλο για κατοικία) ή Λητώα, ενώ αναφέρεται και ως Τούρλο, ενώ κατά τη Μινωική περίοδο ήταν ιερό άσυλο αλλά αργότερα στα χριστιανικά χρόνια και την περίοδο της Ενετοκρατίας άλλαξε ο χαρακτήρας και η χρήση του.
Οι Ενετοί το ανέφεραν ως San Theodoro ή San Todaro και το 1574 αποφάσισαν να χτίσουν φρούριο και να το ενισχύσουν για να εμποδίσουν τους πειρατές και τους Τούρκους να εισβάλλουν στην Κρήτη από την περιοχή του Πλατανιά.
Έτσι, λοιπόν, έχτισαν ένα μεγάλο φρούριο στο υψηλότερο σημείο του νησιού και το ονόμασαν Τουρλουρού (turluru) κι ένα μικρότερο λίγο πιο χαμηλά το οποίο ονόμασαν San Theodoro. Και τα δυο φρούρια ήταν πολυγωνικά και κόστισαν περίπου 21,500 δουκάτα, ποσό μεγάλο για την εποχή, αλλά οι Ενετοί διέθεταν όσα χρήματα μπορούσαν περισσότερο για στρατηγικής σημασίας θέματα.
Μια φρουρά από 70 άντρες έμενε μόνιμα στο νησί για να προστατεύει μαζί με αυτό ολόκληρη την απέναντι – από Κολυμπάρι μέχρι Ακρωτήρι- περιοχή. Το 1645 όμως, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στην Κρήτη και οι 70 άντρες ήταν πολύ λίγοι για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Όταν διαπίστωσαν πως η μάχη είχε χαθεί, προτίμησαν να πεθάνουν παρά να παραδοθούν. Αυτοπυρπολήθηκαν και έβαλαν τέλος στη ζωή τους στα Θοδωρού.
Αυτό το ολοκαύτωμα προηγήθηκε κατά 221 χρόνια του ολοκαυτώματος της Ιεράς Μονής του Αρκαδίου στο Ρέθυμνο που έγινε το 1866”.
Ένας μύθος υπάρχει για τα Θοδωρού
Η λαϊκή θυμοσοφία όπως και η παράδοση, γεννούν ιστορίες και συναρπαστικούς μύθους. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτόν το μύθο, τα Θοδωρού δεν υπήρχαν καθόλου, υπήρχε η θάλασσα του Κρητικού πελάγους.
Όμως, μια μέρα, άγνωστο πότε, οι κάτοικοι της περιοχής στις παράλιες ακτές έμελλε να δουν ένα πελώριο τέρας να απειλεί την περιοχή τους. Το τέρας έφτασε στις ακτές ξημερώματα και οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι από τις άγριες φωνές που άκουγαν έσπευσαν να δουν τι ήταν. Είδαν ένα τεράστιο μαύρο όγκο να έρχεται καταπάνω τους, ενώ από πίσω ακολουθούσε το μωρό του.
Οι κάτοικοι πήραν τα όπλα τους για να σκοτώσουν το τέρας, πετούσαν δόρατα και βέλη αλλά το τέρας παρέμενε αλώβητο και ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους κατοίκους που απειλούσαν το ίδιο και το μικρό του. Καθώς τα δυο τέρατα πλησίαζαν, οι γυναίκες του χωριού έπεσαν στα γόνατα και άρχισαν να προσεύχονται στον Άγιο Γεώργιο και την Παναγία για να σωθούν και ως εκ θαύματος, τα τέρατα μετατράπηκαν σε δυο τεράστιους πέτρινους όγκους, δυο καινούρια νησιά, ένα μεγάλο κι ένα πολύ μικρότερο. Αυτά τα νησιά ονόμασαν οι κάτοικοι Θοδωρού.
Η μεγάλη τρύπα – σπηλιά πάνω στα βράχια του νησιού είναι το στόμα του τέρατος την ώρα που προσπαθούσε να επιτεθεί και ακόμα και σήμερα κάνει τους ντόπιους και επισκέπτες να αναφέρονται στα Θοδωρού με τον χαρακτηρισμό, «το θεριό»”.
Γιάννης και Ηλίας Κάκανος
