Το τέλος μιας ουτοπίας. Ένα νέο ποίημα της συγγραφέως κυρίας Στέλλας Κόνιαρη

17/10/2011 στο Κοινωνικά - Πολιτιστικά, Πολιτιστικά, Ρεπορτάζ

Υψώνω την κούπα μου και σας καλωσορίζω στην ουτοπία της ψυχής μου και στην
δυστοπία των πολύπαθων ματιών μου. Υψώνω τη δίψα μου και καταπίνω τον χείμαρρο
της σιωπής, αναδεύω τα σπλάχνα μου, πιπιλίζω τη γεύση των πένθιμων ματιών και
ανατινάζω τα φράγματα του πόνου σε κάθε γουλιά.

Πιείτε κι εσείς μαζί μου. Εδώ είναι η κανάτα με τα σπασμένα αγγεία του
ερωτικού καλέσματος της ζωής. Πιείτε να μεθύσουμε από το παθιασμένο κι αγνό
άρωμα της ουτοπίας και να αγκαλιάσουμε τα θρυμματισμένα κομμάτια μας, που με
αγωνία καρτερούν να ενωθούν και να συνθέσουν τον καθρέπτη της ζωής, για να
μπορούμε να κοιταζόμαστε πια, χωρίς να σκύβουμε το κεφάλι, χωρίς να νιώθουμε
ντροπή.

Έστρωσα το τραπέζι με το σάβανο των ονείρων και εναπόθεσα τελετουργικά το
δύσπεπτο ψωμί, που θα μοιράσετε ο ένας στον άλλο με τρεμάμενα χέρια. Σκόρπισα τη
χόβολη της ιερής ύπαρξης σας στο πάτωμα, για να νιώσουν οι σβυσμένες φτέρνες τον
ανθρωπισμό.

Μην με παρεξηγήσετε..πάνω στο μεθύσι μου σας κάλεσα να μοιραστώ την αγάπη
μου, που πλημμυρίζει τους βυθισμένους πόθους, που ξεβράζονται στο ενδόμυχο. Μην
φοβάστε το αίμα και τα ουρλιαχτά του θανατικού, που ακούν τα αυτιά και βλέπουν
τα μάτια σας. Μην φοβάστε, γιατί η ψυχή μας δεν μολύνεται από το δηλητήριο της
επιβολής του Καιάδα.

Η ψυχή μας γιορτάζει απόψε..γιορτάζει το ξεθάψιμο του φαύλου κύκλου, που θα
λάβει τέλος. Απόψε θα αποφασίσετε αν θέλετε να κόβεται τις ρώγες από τα αμπέλια
της ουτοπικής καρποφορίας σας ή θα κτίζεται αιώνια το πατητήρι της δυστοπίας
σας.

Η χώρα της ουτοπίας υπάρχει! Είναι η χώρα της ψυχής σας, που σπινθηρίζει
στην ίριδα σας και φανερώνει τις αψίδες των λυγμών σας. Είναι τα χωράφια που
οργώνουν τα βήματα σας με τον πολιτισμένο αέρα, που οξυγονώνει και εξημερώνει
τους άγριους σπόρους της επιβίωσης. Ποιο μαστίγιο, ποια εξουσία τολμά να σας
αφαιρέσει το αναφαίρετο δικαίωμα να φτερουγίζει η ψυχή..ποια σκανδαλολογία θέλει
να θάψει την χώρα της ουτοπίας σας..ποιες αποβολές θέλουν να παλουκώσουν την
αγάπη σας και τα γεννήματα ψυχής που εκπολιτίζουν.

Πιείτε..πιείτε να βυθιστούμε στην ψυχή και να κάνουμε την υπέρβαση απόψε,
δίνοντας το αιώνιο φιλί αγάπης στο κοιμητήριο των φυλαγμένων εκκρίσεων των
πανίερων αισθημάτων και πανανθρώπινων ροών, αφυπνίζοντας την τέχνη του
αλάβαστρου.

Τα έγκατα μου απόψε, πιρουνιάζουν τις αισθήσεις με διάφανο σπέρμα, που δεν
συνθηκολογεί στην αφηνίαση της νεκροπομπής. Τα έγκατα μου πηγάζουν από την μήτρα
της αγάπης μου..από την κόρη των ματιών της ψυχής μου..από την χώρα της ουτοπίας
που καρτερεί τα αποκαλυπτήρια.

Σπαρταρώ μπροστά σας..η ανάσα μου έγινε ένας μαραθώνιος ρόγχος..ασφυκτιώ
στο μαστίγιο των ραγδαίων εξελίξεων και διεισδύω στον παρθενικό υμένα της
ουτοπίας..στην υπεριώδη ακτινοβολία της ουτοπίας και της ουσίας..νιώθω την
κορύφωση των μυών μου στην προσπάθεια σου να με αφομοιώσεις, για να ζήσουμε τον
οργασμό της ζωής.

Μέσα στο μεθύσι μου, μήπως σου ζητώ πολλά; Η ουτοπία υπάρχει, όπως υπάρχει
και το φουρνέλο, αρκεί να λαχταρήσεις τον περίπολο και την ανάδειξη της ψυχής
σου.

Όσοι από εσάς θέλετε να ξεράσετε τα οξέα της γήινης θνητότητας, παρακαλώ
κάντε το απόψε. Οι υπόλοιποι αφού ήπιατε και αηδιάσατε, ανοίξτε τα φέρετρα της
δυστοπίας σας, να κοιμηθείτε στον αιώνιο ύπνο σας. Γι’ αυτούς που δεν κατάλαβαν
τίποτε και θέλουν να με λασπολογήσουν, σκεφτείτε για να ηρεμήσετε, πως είμαι
μεθυσμένη και τρελάθηκα από την επανάσταση της ωοθήκης των υπερκόσμιων
συσπάσεων.

Υψώνω ξανά την κούπα μου και πίνω στην υγειά σας..πίνω στο τέλος της δικής
σας ουτοπίας..πίνω στο τέλος του φαύλου κύκλου..πίνω στην αρχή της δικής μου
ουτοπίας, που τραγουδάει την υγρή μέθη μου και γλύφει τις βλέννες από τα όνειρα,
που δεν θα βιάσει κανείς, όσο κι αν ερεθίζουν αχόρταγα τις σκέψεις σας.