Εκδήλωση τιμής και μνήμης 27 Λακκιωτών για την επανάσταση του 1866

30/03/2015 στο 2015, 2015, Κοινωνικά - Πολιτιστικά, Ρεπορτάζ, Ρεπορτάζ στα Χανιώτικα νέα

Στην κεντρική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου στους Λάκκους του Δήμου Πλατανιά πραγματοποιήθηκε χθες το πρωί μνημόσυνο τιμής και μνήμης για 27 Λακκιώτες που ορκίστηκαν μέσα σε αυτόν τον ιστορικό Ιερό Ναό για την απαρχή της επανάστασης στις 30 Μαρτίου 1866. Για τους ήρωες Λακκιώτες και άλλους από άλλες επαρχίες αναφέρθηκε ο κεντρικός ομιλητής και διευθυντής του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης κ. Κωνσταντίνος Φουρναράκης.

Στην εκκλησία παραβρέθηκε αρκετός κόσμος, ενώ το “παρών” έδωσε και η βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ κα Βάλια Βαγιωνάκη. Οπως είχε ανακοινωθεί θα τιμόνταν και όλοι οι εκπρόσωποι των επαρχιών που συνήλθαν στους Λάκκους στις 10 Μαρτίου 1866, όπου αποφάσισαν την προετοιμασία της επανάστασης -με τη ρήση του Παρθενίου Κελαϊδή «ο κύβος ερρίφθη», αλλά και των πολυάριθμων ένοπλων επαναστατών απ’ όλες τις επαρχίες που ξεκίνησαν έναν μήνα μετά, στις 10 Απριλίου 1866, μετά από δοξολογία για τη νίκη από την ίδια αυτή εκκλησία, πλην όμως, οι τιμητικές απονομές αναβλήθηκαν.

Μετά τη Θεία Λειτουργία και το μνημόσυνο των νεκρών αγωνιστών καθώς επίσης και άλλων δύο μακαριστών Λακκιωτών ακολούθησε πρώτα χαιρετισμός με ομιλία για τα γεγονότα από τον πρόεδρο της Ένωσης Απανταχού Λακκιωτών κ. Γεώργιο Μαυρογένη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, επεσήμανε τα εξής: «Η οικογένεια Μαναρώλη διαχρονικά έχει αποτίσει φόρο αίματος στους κατά καιρούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες με προεξάρχουσα μορφή τον ήρωα μακεδονομάχο Νικόλα Μαναρώλη. Ο Νικόλαος Εμμανουήλ Μαναρώλης όντας νεότατος, προτίμησε να αφήσει την εργασία του ως τελωνοφύλακας και να υπακούσει στο πατριωτικό του ένστικτο και στο κάλεσμα της υπόδουλης Μακεδονίας. Ως οπλαρχηγός έλαβε μέρος μαζί με πολλούς άλλους Λακκιώτες και εν γένει Κρήτες, στον τετραετή μακεδονικό αγώνα (1904-1908). Αργότερα, ως ανήσυχο πνεύμα που ήταν αλλά και με τη ρώμη ψυχής που διάθετε, επανήλθε αυτή τη φορά για τον βορειοηπειρωτικό αγώνα του έθνους(1912-1913). Άφησε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της μάχης στην Ερσέκα της επαρχίας Κολώνιας Της Βορείου Ηπείρου την 2οη Απριλίου του 1914».

Ό ίδιος συνέχισε τονίζοντας ότι «Εμείς οι μεταγενέστεροι οφείλουμε ευγνωμοσύνη, θαυμασμό και μια βαθειά υπόκλιση μπροστά στις μορφές των ηρώων του έθνους. Οφείλουμε επίσης να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη τους καθώς και να κρατήσουμε ως παρακαταθήκη τον πατριωτισμό, την αυτοθυσία, την αντρειοσύνη, την παλικαριά και όλες εκείνες τις αξίες που τους κατέταξαν ως ήρωες. Η πολιτεία διά του Δήμου Χανίων, τίμησε το Νικόλα Μαναρώλη δίνοντάς το όνομά του σε οδό της πόλης αλλά και ο λαός εξέφρασε και μάλιστα έμμετρα τον πόνο του μετά το χαμό του».

Αμέσως μετά ο διευθυντής του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης κ. Κωνσταντίνος Φουρναράκης, μεταξύ άλλων, υπογράμμισε τα εξής: «Τιμούμε σήμερα την ημέρα που οι Λακκιώτες έδωσαν τον όρκο της επανάστασης του 1866 σε αυτήν εδώ την εκκλησία στον καθεδρικό ναό των Λάκκων. Ενθυμόμαστε τα παλληκάρια που ξεσηκώθηκαν με τόλμη και αρετή για να ζήσουμε ελεύθεροι, που πήραν τα όπλα για να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους, για να δουν την πατρίδα τους ενωμένη με την Ελλάδα. Σύμφωνα με όσα παραδίδει ο Χατζημιχάλης Γιάνναρης δύο ποιμένες ο Λακκιώτης Ζουριδομάνωλας και ο Σελινιώτης Φιώτης συνέλαβαν την ιδέα της κατάληψης του περίφημου φρουρίου της Γραμβούσας ώστε να χρησιμοποιηθεί ως βάση ορμητηρίου μιας νέας επανάστασης. Οι εποχές βέβαια είχαν αλλάξει γιατί οι κρητικοί το 1866 δεν διέθεταν ναυτική δύναμη όπως το 1821 και συνεπώς η κατάληψη της Γραμβούσας θα ήταν ανώφελη και μάταιη. Ο πόθος της ελευθερίας όμως συντάραζε τις ψυχές τους και για αυτό ενημέρωσαν για τη σχεδιαζόμενη επανάσταση τον αρχηγό τους τον Χατζημιχάλη που τότε βρισκόταν στο Ακρωτήρι» για να συνεχίσει τονίζοντας ότι: « Ο Χατζημιχάλης συζήτησε την ιδέα με τον Κωσταλό και έμειναν σύμφωνοι να πράξουν με εχεμύθεια και αφού πρώτα ενημερώσουν για το νέο επαναστατικό κίνημα και τους οπλαρχηγούς των άλλων δυτικών επαρχιών. Οι ορμητικοί Λακκιώτες δεν γνώριζαν όμως ότι είχε συζητήσει ο αρχηγός τους με τον Κωσταρό και δεν είχαν υπομονή για χρονοβόρες διαβουλεύσεις γι’ αυτό και πήραν την πρωτοβουλία να συγκεντρωθούν στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου την 3^η του Πάσχα που τότε έπεφτε στις 30 Μαρτίου 1866. Κάθε Τρίτη των Σχολών όπως γνωρίζετε γινόταν μεγάλο πανηγύρι στους Λάκκους με αυθεντικές εκδηλώσεις και συνήθως εκείνη την ημέρα γινόταν και οι συζητήσεις για την οργάνωση των εξεγέρσεων. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν, στον άγιο Αντώνιο 27 Λακκιώτες και έδωσαν όρκο ενωμένοι σαν αδέρφια να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Είπαν ότι θα έφταναν ως την αυτοθυσία για την επίτευξη του μεγάλου σκοπού τους…».

Για το μνημόσυνο τιμής και μνήμης των πρωτουργών της επανάστασης δήλωσε στα «Χ.Ν.» και στο «Επαρχιακό φως» ο κ. Γεώργιος Κουτρούλης ότι « η επανάσταση του 1866-69 ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια και θυσίες από όσες έγιναν επί Τουρκοκρατίας. Αυτή άνοιξε το δρόμο από τον οποίο πορεύθηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και δημιούργησε το σύγχρονο ελληνικό κράτος και ένωσε την Κρήτη με τη μητέρα Ελλάδα. Γεννήθηκε και γιγαντώθηκε από την καταπίεση, τη βαρβαρότητα, την απάνθρωπη συμπεριφορά και τις φορολογικές επιβαρύνσεις των Κρητικών από τους Τούρκους καθώς και την έλλειψη ενδιαφέροντος για τα δημόσια έργα, την παιδεία και τη γεωργία…».

Με δήλωσή της επίσης η βουλευτής Χανίων κα Βάλια Βαγιωνάκη υπογράμμισε τα εξής: « Ο όρκος που έδωσαν οι 27 Λακκιώτες είναι όσο ποτέ επίκαιρος. Είπαν ότι πρέπει να βάλουνε το κοινωνικό όφελος πάνω από το ατομικό συμφέρον. Είπαν ότι πρέπει να παλέψουν για την πατρίδα μας και είπαν επίσης ότι πρέπει να έχουμε μια ομοψυχία ώστε να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες…».

Στιγμιότυπα με τον κόσμο στον περικαλλή ιστορικό και αγιογραφημένο Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου από τους μακαριστούς καλλιτέχνες αγιογράφους Στυλιανό Καρτάκη και Γεώργιο Πολάκη.