Επαρχιακό Φως Ειδήσεις-Ρεπορτάζ-Πολιτισμός-Κοινωνία-Άποψη
Πανοραμική όψη των Ζυμπραγού από το Δρομόνερο.
Δυσαρεστημένοι από το κράτος και τους πολιτικούς οι λιγοστοί ηλικιωμένοι κάτοικοι στα χωριά Δρομόνερο, Ζυμπραγού, Κακόπετρο και Παλαιά Ρούματα της Κισάμου. Ενώ κι αυτά τα χωριά έσφυζαν από ζωή έχοντας σχολεία όπου τα παιδιά στοιβαζόταν για να χωρέσουν στις αίθουσες, κοντεύουν να μην έχουν μόνιμο πληθυσμό αφού όσοι μένουν σήμερα είναι πάνω από εβδομήντα χρονών. Ελάχιστοι νέοι έμειναν σε λίγα χωριά όπως τα Παλαιά Ρούματα, συμμετέχοντας σε αγροτικά προγράμματα χωρίς ουσιαστική βοήθεια από το κράτος…
Το κλειστό από χρόνια Δημοτικό Σχολείο στα Παλαιά Ρούματα.
Στο ερώτημά μας αν ελπίζουν σε ανάκαμψη του χωριού τους με το νέο μεγάλο Δήμο του Πλατανιά που θ’ ανήκουν από την 1η Ιανουαρίου του 2011, άλλοι απάντησαν ξερά κοφτά όχι, άλλοι αστειευόμενοι πώς μερίμνησε το κράτος να τους αποτελειώσει πιο γρήγορα για να μην υποφέρουν και άλλοι να ελπίζουν ότι αυτή η κρίση θα φέρει ξανά πολλούς χωριανούς τους από τις πολιτείες πίσω. Το μόνο σημείο που συμφώνησαν…κατακρίνοντας, είναι η διχοτόμηση της επαρχίας τους. “Ανήκουμε στην επαρχία Κισάμου”, έλεγαν με καημό, δίχως να γνωρίζουν ότι ο θεσμός των επαρχιών καταργήθηκε από την εφαρμογή της νομοθεσίας του “Καποδίστρια”, το 1998.
Στο Δρομόνερο ο κ. Βαρθολομαίος Κοκοτσάκης μένει περιστασιακά για να περιποιείται την περιουσία του, αλλά ενθυμούμενος τα παιδικά του χρόνια τονίζει: “Εβδομήντα παιδιά ήμασταν στο Δημοτικό Σχολείο στα Ζυμπραγού κι εμείς από το Δρομόνερο περπατούσαμε δύο χιλιόμετρα περίπου με τα πόδια. Καλά κρατιόταν τα χωριά εκείνα τα δύσκολα χρόνια αλλά μετά άρχισαν να φεύγουν οι άνθρωποι αναζητώντας όπως κι εγώ καλύτερη ποιότητα ζωής στις μεγάλες πόλεις. Κοίτα όμως πώς κατάντησαν αφού το κράτος αδιαφορούσε για την αγροτιά”.
Καφετζής από το 1947 στον Κακόπετρο ο κ. Νίκος Δεσποτάκης, 85 ετών, επισημαίνει, τα εξής: “Ανήκω στους 60 τυχερούς που ο Χίτλερ χάρισε τη ζωή γιατί επί κατοχής ήμουν κι εγώ μέσα στα κελιά του θανάτου στην Αγιά με προορισμό την εκτέλεση. Ήρθε όμως μια διαταγή από τη Γερμανία, επειδή σε μια βομβιστική ενέδρα για να σκοτώσουν τον Χίτλερ, δεν ανεφλέγη η βόμβα και έτσι διέταξε να μην εκτελεστούν αρκετοί σε πολλές περιοχές. Στην Αγιά είμαστε 140 κρατούμενοι από όλη την Κρήτη. Τέλος πάντων, αυτά είναι μια μεγάλη ιστορία και θέλουμε ώρες να μιλάμε. Τα καλύτερα χρόνια τα έζησα στο χωριό από το 1947 που άνοιξα το καφενείο μέχρι και το 1985 περίπου που κρατιόταν καλά το χωριό. Από εκεί και μετά άρχισε να λιγοστεύει ο κόσμος. Το καφενείο μου τώρα το έχω για να κερνώ φίλους και να περνώ την ώρα μου. Κάτι πρέπει να κάνουν για τα χωριά ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν…”
Στο γαϊδούρι της καβάλα η κα Ξανθούλα Παναγιωτάκη αγρότισσα από τα Παλαιά Ρούματα λέει: “Ολομόναχη έμεινα στη ζωή και παρά τα 80 χρόνια που έχω στην πλάτη συνεχίζω να εργάζομαι πηγαίνοντας με το γαϊδουράκι μου στις μακρινές περιουσίες. Γέρασε όμως κι αυτό αλλά αντέχει το βάρος μου και το φορτίο που του βάζω. Να γράψετε για την κατάντια μας μήπως δώσουν ενδιαφέρον από την Αθήνα…”.
Σε μια άλλη γειτονιά του χωριού, τα Δασκαλιανά συναντήσαμε τους αγρότες, πατέρα και γιο, Πέτρο και Γιώργο Δημητριάδη να τεμαχίζουν ξύλα για το τζάκι: “To 1980 έπαθε το χωριό μεγάλη καταστροφή από τη θεομηνία η οποία έσπασε όλες σχεδόν τις μεγάλες ελιές. Αγόρασα λοιπόν τα ξύλα των χωριανών και την κορδέλα και άρχισα να τα πουλώ”, υπογραμμίζει ο πατέρας για να συμπληρώσει ο γιος του, ο Γιώργος, ότι: “Το επάγγελμά μου είναι υδραυλικός και δουλεύω στα Χανιά μα οι ανάγκες των καιρών με υποχρεώνουν να ασχολούμαι και με την περιουσία μου στο χωριό κάνοντας όλες τις δουλειές. Τώρα, για παράδειγμα, είναι η περίοδος που πρέπει να πουλήσουμε ξύλα για τις σόμπες και τα τζάκια. Το χωριό μας μέχρι και πριν από λίγα χρόνια είχε και ποδοσφαιρική ομάδα. Δεν μας βοηθούν οι κυβερνήσεις και κάθε χρόνο όλο και χειρότερα είναι τα πράγματα”.
Όποιος ενδιαφέρεται ν’ αγοράσει ξύλα, το τηλέφωνο του Γιώργου είναι: 6983959030
