Δεν είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζουμε πνευματικές εργασίες του Χανιώτη συγγραφέα κ. Παύλου Πολυχρονάκη, αλλά η παρούσα μάς συγκλόνισε κυριολεκτικά με την αφιέρωση που κάνει στον αγαπητό στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας Λευίτη, πανοσιολογιότατο Ιγνάτιο Χατζηνικολάου με την ευχή να θεραπευτεί το πρόβλημα της υγεία του από την χειρουργική επέμβαση  ανοικτής καρδιάς στην οποία θα υποβληθεί σε λίγες ημέρες. Στην αφιέρωση, λοιπόν, του 21^ου βιβλίου του, αναγράφει, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας ότι:

“Το βιβλίο μου αυτό, «ο πιο κακός ο μαθητής ,,,» το αφιερώνω «στον πιο καλό μαθητή!…», το σεβαστό αρχιμανδρίτη και δάσκαλο Ιγνάτιο Χατζηνικολάου τον οποίο προσωπικά θεωρώ «Μάρκο Μπότσαρη» της Εκκλησίας μας για το ήθος του και «Ωριγένη» της θρησκείας μας για την πολυγραφικότητα του και την διερευνητική γραφή του”.

Μετά την καταπληκτική επιτυχία του παγκόσμιου διαγωνισμού έμμετρης σάτιρας του οποίου υπήρξε εμπνευστής και χορηγός ο κ. Παύλος Πολυχρονάκης…χτύπησε ξανά μ’ ένα μοναδικό βιβλίο που έχει τίτλο, «Ο πιο κακός ο μαθητής…» και αναφέρεται σε πενήντα ιστορίες, οι οποίες, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατον, να υπάρξουν παρόμοιές τους. Για τη γραφή αυτών των ιστοριών, δήλωσε ο συγγραφέας τα εξής: “ Ο λόγος που …εξεπέζεψα δεν είναι ούτε γιατί κουράστηκα από τα έμμετρα, ούτε γιατί δεν μπορούσα να αποδώσω με ποίηση τα κείμενα του παρόντος βιβλίου, αλλά γιατί ήθελα να αλλάξω τον «τρόπο μαγειρέματος του φαγητού» που πενήντα χρόνια προσφέρω… Όλες οι ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι πέρα για πέρα αληθινές και μοναδικές. Γράφηκαν με σεβασμό στον αναγνώστη, προς τον άνθρωπο και προς τον ανθρώπινο πόνο”.  

Μέσα από τις εκατό περίπου σελίδες του νέου βιβλίου του καταγράφουμε από τη σελίδα 89 το θέμα που αναφέρεται στην αχαριστία ως το πιο κακό ελάττωμα ορισμένων ανθρώπων.

“Ένα καλό συναίσθημα, τη χάρη την τιμάει, και ένα άλλο άχαρο, τη χάρη την ξεχνάει. Το πρώτο είναι αρετή, το λεν’ Ευγνωμοσύνη, το δεύτερο, ελάττωμα, είν’ η Αγνωμοσύνη. Αυτά, σε κάθε άνθρωπο τα έβαλε η φύση και αλληλοσκοτώνονται πιο θα επικρατήσει, γιατί, να συνυπάρχουνε δεν γίνεται καθόλου!, μια πού ’ ναι το’ να του Θεού και τ’ άλλο του διαόλου…

Ευλογημένη η Αρετή, ευχαριστίες κάνει σ’ όσους την ευεργέτησαν, μέχρι που να πεθάνει… Πολλές φορές, όταν μπορεί, τη χάρη ξεπλερώνει και χάρες κάνει και αυτή, όταν το κατορθώνει. Εκείνος που πορεύεται με την Ευγνωμοσύνη, ευγνώμων ονομάζεται κι είν’ όλος καλοσύνη!

Καταραμένη, σίγουρα! είν’ η Αγνωμοσύνη γιατί την υποχρέωση, τη χέζει και τη φτύνει…Τις χάρες που της κάνανε, τις βάζει εις την μπάντα και γίνεται άσπονδος εχθρός του ευεργέτη, πάντα. Μαζί της, όλο κουβαλά, κακία κι απιστία και το γνωστό της όνομα, είναι Αχαριστία.

Εκείνος που πορεύεται με την Αγνωμοσύνη, αχάριστος λογίζεται και ελεημοσύνη καμιάς μορφής και έκτασης ποτέ δεν του αξίζει, γιατ’ όσα κι αν του δώσουνε, δεν το αναγνωρίζει κι αχαριστία τους κερνά κι αυτούς που τονε σώσαν κι αυτούς που τον γεννήσανε και τονε μεγαλώσαν.

Ακόμα οι αχάριστοι, ποτέ Θεό δεν έχουν κι Ευγνωμοσύνη, τι θα πει, ποτέ τους δεν κατέχουν, γι’ αυτό σταυρώσαν το Χριστό, που’ ρθε για να μας σώσει και προσκυνούν το διάολο απού τους έχει ζώσει. Το θλιβερό ελάττωμα, που’ η Αγνωμοσύνη, το καταδίκασε ο Χριστός, σαν, μ’ ελεημοσύνη δέκα θεράπευσε λεπρούς και με Αχαριστία τονε πληρώσαν οι εννιά κι ένας με ευχαριστία.

Ετούτοι οι αχάριστοι, σ’ όλης της Γης τους τόπους, δεν έπρεπε να μπαίνουνε ποτέ με τους ανθρώπους, γιατί πληρώνουν, πάντοτε, μόνο μ’ αχαριστία αυτούς που τους ευεργετούν κι είναι δεινών…αιτία…”        

  Δεν είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζουμε πνευματικές εργασίες του Χανιώτη συγγραφέα κ. Παύλου Πολυχρονάκη, αλλά η παρούσα μάς συγκλόνισε κυριολεκτικά με την αφιέρωση που κάνει στο νέο του βιβλίο στον αγαπητό στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας Λευίτη, πανοσιολογιότατο Ιγνάτιο Χατζηνικολάου με την ευχή να θεραπευτεί το πρόβλημα της υγεία του με την χειρουργική επέμβαση  ανοικτής καρδιάς στην οποία θα υποβληθεί σε λίγες ημέρες. Στην αφιέρωση, λοιπόν, του 21^ου βιβλίου του αναγράφει, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας ότι: “Το βιβλίο μου αυτό, «ο πιο κακός ο

μαθητής ,,,»,  το αφιερώνω «στον πιο καλό μαθητή!…», το σεβαστό αρχιμανδρίτη και δάσκαλο Ιγνάτιο Χατζηνικολάου τον οποίο προσωπικά θεωρώ «Μάρκο Μπότσαρη» της Εκκλησίας μας για το ήθος του και «Ωριγένη» της θρησκείας μας για την πολυγραφικότητα του και την διερευνητική γραφή του”.

Μετά την καταπληκτική επιτυχία του παγκόσμιου διαγωνισμού έμμετρης σάτιρας του οποίου υπήρξε εμπνευστής και χορηγός ο κ. Παύλος Πολυχρονάκης…χτύπησε ξανά μ’ ένα μοναδικό βιβλίο που έχει τίτλο, «Ο πιο κακός ο μαθητής…» και αναφέρεται σε πενήντα ιστορίες, οι οποίες, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατον, να υπάρξουν παρόμοιές τους. Για τη γραφή αυτών των ιστοριών, δήλωσε ο συγγραφέας τα εξής: “ Ο λόγος που …εξεπέζεψα δεν είναι ούτε γιατί κουράστηκα από τα έμμετρα, ούτε γιατί δεν μπορούσα να αποδώσω με ποίηση τα κείμενα του παρόντος βιβλίου, αλλά γιατί ήθελα να αλλάξω τον «τρόπο μαγειρέματος του φαγητού» που πενήντα χρόνια προσφέρω… Όλες οι ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι πέρα για πέρα αληθινές και μοναδικές. Γράφηκαν με σεβασμό στον αναγνώστη, προς τον άνθρωπο και προς τον ανθρώπινο πόνο”.  

Μέσα από τις εκατό περίπου σελίδες του νέου βιβλίου του καταγράφουμε από τη σελίδα 89 το θέμα που αναφέρεται στην αχαριστία ως το πιο κακό ελάττωμα ορισμένων ανθρώπων.

“Ένα καλό συναίσθημα, τη χάρη την τιμάει, και ένα άλλο άχαρο, τη χάρη την ξεχνάει. Το πρώτο είναι αρετή, το λεν’ Ευγνωμοσύνη, το δεύτερο, ελάττωμα, είν’ η Αγνωμοσύνη. Αυτά, σε κάθε άνθρωπο τα έβαλε η φύση και αλληλοσκοτώνονται πιο θα επικρατήσει, γιατί, να συνυπάρχουνε δεν γίνεται καθόλου!, μια πού’ ναι το’ να του Θεού και τ’ άλλο του διαόλου…

Ευλογημένη η Αρετή, ευχαριστίες κάνει σ’ όσους την ευεργέτησαν, μέχρι που να πεθάνει… Πολλές φορές, όταν μπορεί, τη χάρη ξεπλερώνει και χάρες κάνει και αυτή, όταν το κατορθώνει. Εκείνος που πορεύεται με την Ευγνωμοσύνη, ευγνώμων ονομάζεται κι είν’ όλος καλοσύνη!

Καταραμένη, σίγουρα! είν’ η Αγνωμοσύνη γιατί την υποχρέωση, τη χέζει και τη φτύνει…Τις χάρες που της κάνανε, τις βάζει εις την μπάντα και γίνεται άσπονδος εχθρός του ευεργέτη, πάντα. Μαζί της, όλο κουβαλά, κακία κι απιστία και το γνωστό της όνομα, είναι Αχαριστία.

Εκείνος που πορεύεται με την Αγνωμοσύνη, αχάριστος λογίζεται και ελεημοσύνη καμιάς μορφής και έκτασης ποτέ δεν του αξίζει, γιατ’ όσα κι αν του δώσουνε, δεν το αναγνωρίζει κι αχαριστία τους κερνά κι αυτούς που τονε σώσαν κι αυτούς που τον γεννήσανε και τονε μεγαλώσαν.

Ακόμα οι αχάριστοι, ποτέ Θεό δεν έχουν κι Ευγνωμοσύνη, τι θα πει, ποτέ τους δεν κατέχουν, γι’ αυτό σταυρώσαν το Χριστό, που’ ρθε για να μας σώσει και προσκυνούν το διάολο απού τους έχει ζώσει. Το θλιβερό ελάττωμα, που’ η Αγνωμοσύνη, το καταδίκασε ο Χριστός, σαν, μ’ ελεημοσύνη δέκα θεράπευσε λεπρούς και με Αχαριστία τονε πληρώσαν οι εννιά κι ένας με ευχαριστία.

Ετούτοι οι αχάριστοι, σ’ όλης της Γης τους τόπους, δεν έπρεπε να μπαίνουνε ποτέ με τους ανθρώπους, γιατί πληρώνουν, πάντοτε, μόνο μ’ αχαριστία αυτούς που τους ευεργετούν κι είναι δεινών…αιτία…”   

  

Και από τη δική μας πλευρά, ευχαριστούμε τον συγγραφέα για το πολύτιμο βιβλίο που μας χάρισε  δείχνοντας έτσι την αγάπη του με την εγκάρδια αφιέρωση.