Νεφέλη Ανδριανού, μια νέα συγγραφέας με αξιόλογες δημιουργίες

 

Ανήσυχο πνεύμα από την μικρή ηλικία η Νεφέλη, κατόρθωσε να γίνει συγγραφέας έχοντας αρχίσει να γράφει ποιήματα, κείμενα, ημερολόγια, τα οποία στην πάροδο του χρόνου εξέφραζαν τα διάφορα συναισθήματα της όπως τη θλίψη και τον πόνο μέσα από τη ζωή της. Η συγγραφέας έχει γεννηθεί στην Πρέβεζα το 1988 και στα είκοσι της χρόνια, εξέδωσε το πρώτο  βιβλίο, καταχωρημένο ως δοκίμιο με τίτλο «Απρόσιτη Θλίψη» από τις εκδόσεις «Πιτσιλός».

Τo 2010 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Στα άδυτα του πόνου της ψυχής» από τις εκδόσεις ‘Παρασκήνιο’ και τον περασμένο χρόνο κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Κάθε της ζωής μου Άνοιξη» από τις εκδόσεις ‘Ιδεόγραμμα’΄.

Η Νεφέλη Ανδριανού κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα τα τελευταία οχτώ χρόνια και η επικοινωνία μαζί της μπορεί να γίνει στο emai: [email protected]

Ενδεικτικά παραθέτουμε ορισμένα ποιήματα και της ευχόμαστε καλή τύχη στη ζωή. Άλλωστε, οι τόσες αξιόλογες πνευματικές δημιουργίες που έχει εκπονήσει σε αυτή τη μικρή ηλικία την καθιστούν ικανή να συνεχίσει το  έργο της, παρά τις αντιξοότητες που ενδεχομένως να συναντήσει. Στο τέλος, εκείνη θα είναι νικήτρια.

Το κάλεσμα του ήλιου

 

 

Ένα σύννεφο ήλιου απλώνεται,

στη δική μου αντοχή ,

όταν ο φόβος εξαπλώνεται

και μέσα μου κυριαρχεί.

 

Κι όμως νιώθω ωραία ,

στη φύση την απλή ,

μακριά από κάθε μου γνωστή φωνή,

εγώ κ’ η  ματιά μου ,η σκεπτική.

 

Δίπλα σ’ άγνωστες ψυχές ,

να και η δική μου η ψυχή,

προσμένει εκείνη την ελπίδα ,

την πικροδιαλεχτή.

 

Τι μας μέλλει το αύριο ,

σκέφτομαι όσο η γη γυρίζει,

ένας ήλιος ,μια βροχή;

Αιώνιο ερώτημα στο νου μου ,

στροβιλίζει..

 

Μελάνι στα παγωμένα χέρια μου ,

που ο ήλιος ακόμη να ζεστάνει ,

κι η αισιοδοξία κείτεται

σ’ άγνωστο λιβάδι.

 

Άναψε τα φώτα ουρανέ,

φώτισε τη στιγμή μου

και εγώ θα την κουβαλώ ,

πάντοτε μαζί μου.

 

Δώσε του Μάη μια πνοή ,

στο λουλουδένιο του στεφάνι,

βγάλε με απ’την απαισιοδοξία ,

απ’τη φριχτή  αυτή πλεκτάνη.

 

Περιμένω αυτή τη μέρα ,

που θα διαρκεί το φως μου,

ήλιου ολόχρυσο στεφάνι,

 

κάπου στα χνάρια του εαυτού μου,

στης ζωής μου το λιμάνι.

                               

Τι γυρεύω εδώ;

 

Το μουντό μου κενό ,

στη ψυχή και στο νου ,

γεμίζει την αυτοκρατορία ,

θλιμμένου απέραντου ουρανού.

 

Άλλο ένα δείλι ,

γεμάτο ερωτήματα στη σκέψη ,

άλλη μια βουτιά ,

στην πιο μικρή μου λέξη.

 

Και έχω έναν πόνο αβάσταχτο ,

να μου καίει τα σωθικά

και έχω μια μελαγχολία ολάκερη,

στη δική μου τη ματιά .

 

Κάτι λείπει σήμερα ,

στη δική μου ζωγραφιά ,

κάτι αισθάνομαι να φεύγει πάλι

ετούτη τη νυχτιά.

 

Είναι ελπίδα η ζωή ,είναι φως,

όμως η δύναμή μου,

έχει γίνει πια καπνός.

Είναι ο κόσμος αυτός τόσο μικρός ,

για να χωρέσει κάπου,

 ο δικός μου ο καημός .

 

Λόγια λόγια γύρω,

χιλιοακουσμένα,

πρόσωπα διαφορετικά.

πληθαίνουν σκόρπια και χαμένα.

 

Λόγια –κύματα στη δική μου θάλασσα ,

που έτσι απλά τα σκόρπησα,

που έτσι απλά τα άφησα.

 

Χάος παντού ,τεράστιο κενό ,

στα δέντρα ,

στους ανθρώπους που πλανιέμαι

στον καθρέφτη του κόσμου όταν κοιτιέμαι ,

τι γυρεύω εγώ εδώ ,

ζωή,

αναρωτιέμαι…

 

 

 

                                Θα φορέσω το περήφανό μου στέμμα.

 

 

Θα φορέσω το περήφανό μου στέμμα

και περήφανα έξω θα βγω ,

στους διαδρόμους των ανθρώπων θα γυρίζω

και θ’ αρχίσω να μισώ όσα αγαπώ.

 

Θα φορέσω το περήφανό μου στέμμα ,

που βάφτηκε ένα Μάη με καθάριο αίμα,

την πραγματικότητα θα δω ,το νήμα της ζωής θα κόψω

και θ’αρχίσω έτσι απλά να ξαναζώ.

 

Θα φορέσω το περήφανό μου στέμμα ,

και θα βγω κι εγώ ζωή, να το γιορτάσω,

με τη θλίψη μου παρέα ,

ως τ’αστέρια κάποτε θα φτάσω.

 

Θα φορέσω τη μελαγχολία της χαράς ,

στην ψυχούλα μου την πονεμένη,

όσο  θα ‘μαι με το δάκρυ μου ,

νοερά πάντα δεμένη.

 

Θα φορέσω το περήφανό μου στέμμα ,

άλλη αγάπη αν κάποια μέρα συναντήσω

μα θ’αρνηθώ τη χάρη της ,

κι όσα ονειρεύτηκα να ζήσω.

 

Θα φορέσω ένα στεφάνι με λουλούδια ,

πολύχρωμα σαν τους κήπους των ονείρων

θα ν’αναβλύζω γιασεμί ,

σε ορίζοντες  απείρων.

 

Θα φορέσω το περήφανό μου στέμμα

και θα γελάω μοναχή ,

θα γίνω του ουρανού βροχή ,

κάθε ήλιος θα κρυφτεί.

 

Θα ξεσπάσω σαν σύννεφο ,

στου Νοέμβρη ένα δείλι ,

θα κλαίω δυνατά ,

σιγοσφίγγοντας τα χείλη.

 

Θα φορέσω το περήφανό μου στέμμα ,

όταν η μούσα γίνει φίλη ,

θα ξεσπάω στη μοναξιά μου ,

αν κάποιο απόγευμα χαθεί και φύγει.

 

Θα φορέσω το περήφανό μου στέμμα ,

σαν αντικρίσω το Θεό ,

στης τελευταίας μέρας μου τις ώρες ,

θα μάθω για πρώτη μου φορά, επιτέλους να πετώ.

   Σ’ ένα Μάη μακρινό…

‘στα πάθη των ανθρώπων’  είναι η αφιέρωση