Επαρχιακό Φως Ειδήσεις-Ρεπορτάζ-Πολιτισμός-Κοινωνία-Άποψη
Μέσα στη μουτζούρα και την αποπνικτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε από την αρχή της λειτουργίας ενός ή και περισσότερων καμινιών παρασκευής κάρβουνου σε αγροτικές περιοχές του νομού και και κατ’ επέκταση όλης της χώρας, οι καρβουνιάρηδες ασκούσαν αυτό το εποχιακό επάγγελμα παράλληλα με άλλες αγροτοκτηνοτροφικές εργασίες συντηρώντας τις οικογένειες τους.
Τα λαφοειδή αυτά καμίνια ύψους τεσσάρων περίπου μέτρων στήνονται πάντα σε μέρη που είναι προστατευόμενα από τους ανέμους.
Τα ξύλα τοποθετούνται όρθια και πολύ κοντά το ένα στο άλλο, ενώ στο κέντρο του λοφίσκου αφήνουν μία τρύπα με ακτίνα 25 εκατοστά. Σκεπάζουν τον σωρό με άχυρα ή με φύλλα ελιάς για τέσσερα με πέντε εκατοστά και από πάνω τους ρίχνουν κοσκινισμένο μαλακό χώμα. Στη συνέχεια βάζουν φωτιά από την τρύπα της οροφής ενώ κατά την διάρκεια του καψίματος που διαρκούσε περίπου 15 ημέρες ανοίγουν με ξύλο μικρές και σε μικρό βάθος τρύπες στο χωματένιο λόφο, για να βγαίνει ο καπνός. Δύσκολο επάγγελμα, γεγονός που όσο περνούσαν τα χρόνια λιγόστευε ο αριθμός των ανθρώπων που συνέχιζαν αυτή την εργασία.
Παραθέτουμε φωτογραφίες από έναν χώρο παρασκευής κάρβουνου που συναντήσαμε σε πρόσφατη διαδρομή μας σε περιοχή της ενδοχώρας του δήμου Πλατανιά, κοντά στον οικισμό Τομαδιανά πλάι στον κεντρικό δρόμο Συριλίου προς Νέα Ρούματα.
Γιάννης Η. Κάκανος
