Παρασκευή , 29 Μαρ 2024

Εγκαίνια έκθεσης φωτογραφίας και παρουσίαση βιβλίου για τη Μικρά Ασία της Αγγελικής Κίτσου – Μαγαράκη

DSC03969wtmk

«Λαός ιστορικής μνήμης οι Μικρασιάτες» 

DSC04032wtmk

Με κατάμεστη την αίθουσα εκδηλώσεων του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Χανίων – Νεώριο Μόρο  στο ενετικό λιμάνι πραγματοποιήθηκαν το βράδυ της Τετάρτης στις 7.30’ τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας από το συλλεκτικό λεύκωμα της Αγγελικής Κίτσου – Μαγαράκη με θέμα: “Σπίτια της καρδιάς…” που οργάνωσε η Αδελφότητα Μικρασιατών Νομού Χανίων: “Ο Αγιος Πολύκαρπος.

Στην εκδήλωση μίλησαν η πρόεδρος της Αδελφότητας Μικρασιατών Στέλλα Γκοτζάνη – Χαριτάκη και η ιστορικός Κλειώ Τσοντάκη, ενώ συντονίστρια της όμορφης γεμάτης συγκίνησης βραδιάς που πλαισιώθηκε μουσικά από μέλη της Χορωδίας της Αδελφότητας Μικρασιατών, ήταν η Αργυρώ Χανιωτάκη – Σμυρλάκη. Αποσπάσματα από το βιβλίο της συγγραφέως διάβασε η εκπαιδευτικός Ηλέκτρα Τσίκα – Μαράκη.

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ

Με συγκίνηση μίλησε στον χαιρετισμό της η πρόεδρος της Αδελφότητας Μικρασιατών κα Στέλλα Γκοτζάνη – Χαριτάκη κάνοντας εκτενή αναφορά στις αλησμόνητες πατρίδες αρχίζοντας μ’ έναν στίχο από ποίημα που έχει γράψει ο ποιητής Κωστής Παλαμάς: «Βασιλοπούλα, ατίμητο ρουμπίνι της Ανατολής και στο Αιγαίο πρώτη, ποιο όνομα προσφιλέστερο απ’ το όνομά σου Σμύρνη, τόσο καλλίφθογγο και τόσο μοσχομυρισμένο», για να συνεχίσει τονίζοντας: «Χιλιοτραγουδισμένη και λατρεμένη Ιωνία, πατρίδα της ψυχής μας με τον τρισχιλιόχρονο πολιτισμό σου, σε κουβαλάμε μέσα μας σε κάθε μας βήμα, σε κάθε τι που δημιουργούμε, γιατί εμείς οι Μικρασιάτες είμαστε ένας λαός ιστορικής μνήμης που ζούμε βιωματικά την ιστορία μας από την οποία ούτε θέλουμε, αλλά ούτε μπορούμε να ξεκόψουμε αφού την διατηρούμε ζωντανή και ατόφια στο αίμα μας».

Η ίδια ως κόρη Μικρασιάτη αναφέρθηκε στη συνέχεια στον πατέρα της, τονίζοντας: «Ένας από τους πολλούς Μικρασιάτες που ήρθαν στα όμορφα Χανιά, με χίλια βάσανα και κακουχίες, με την καταστροφή της Σμύρνης, ήταν και ο πατέρας μου ο Κλέαρχος. Κυνηγημένοι φύγανε από τα όμορφα Βουρλά, αφήσανε το βιος τους, στοιβάχτηκαν στις βάρκες. Μικρό φοβισμένο παιδί ο πατέρας μου έφτασε με την οικογένειά του στο Δαράτσο.  Όμως μέσα στην αντάρα του πολέμου, χάσανε τον Μήτσο, τον μεγάλο του αδελφό. Δυστυχία στην χιλιοταλαιπωρημένη οικογένεια. Τους λυπήθηκε όμως ο Θεός και μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού τον βρήκανε στη Μυτιλήνη και όλοι μαζί ζήσανε στο Δαράτσο σ’ ένα σπίτι που ακόμα και σήμερα υπάρχει στην πλατεία του χωριού. Σ’ αυτό το σπίτι της καρδιάς της προσφυγιάς, πολλά χρόνια μετά, γαλουχήθηκα με ιστορίες, παραμύθια και τραγούδια γεμάτα νοσταλγία…».

Καταλήγοντας η κα Χαριτάκη επεσήμανε: « Ήταν η ζωντανή ιστορία της Μ. Ασίας, της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου, της Καππαδοκίας που υπήρξαν ελληνικές για 3.000 χρόνια, ερημώθηκαν από το λαό τους και σαβανώθηκαν με αποκαΐδια και στάχτες. Η ψυχή που πήραν μαζί με τους Αγίους και τους μπόγους τους, ήταν η μυστική πηγή που τους βοήθησε να μη χαθούν μέσα στη συμφορά και να επιβιώσουν στη νέα πατρίδα. Δημιούργησαν συλλόγους που σφυρηλατούσαν με πάθος την ιδέα των αλησμόνητων πατρίδων, σαν μια αδιάσπαστη συνέχεια τους, ιστορική, πολιτιστική, θρησκευτική.  Αυτό κρατούσε ζωντανό το όραμα, ατόφια τη μνήμη και θέρμαινε τις καρδιές. Στον απόηχο της μνήμης, η νοσταλγία, η λαχτάρα, η γλυκιά πατρίδα. Την ανάμνησή τους δυνάμωνε το συναίσθημα. Η αγάπη, το πάθος, η πίκρα, η νοσταλγία που έφεραν μαζί τους για τους τόπους από όπου ξεριζώθηκαν».

ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ  ΚΛΕΙΩ ΤΣΟΝΤΑΚΗ

Από την πλευρά της η ιστορικός κα Κλειώ Τσοντάκη, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι: «Μόλις πάρει κάποιος στα χέρια του το πόνημα  “Σπίτια της καρδιάς” της συγγραφέως  Αγγελικής Κίτσου – Μαγαράκη, εύκολα καταλαβαίνει τον κόπο και το απερίγραπτο μεράκι που κατέβαλε η δημιουργός του. Αυτό το τελευταίο ίσως να τροφοδοτήθηκε από τις ρίζες της που οδηγούν στις “αλησμόνητες πατρίδες” όπως τις χαρακτηρίζει. Κατά κάποιο τρόπο όμως είναι και οι ρίζες όλων μας αφού ο ελληνισμός ζούσε και μεγαλουργούσε στις περιοχές της Μικράς Ασίας για αιώνες και ο πολιτισμός που έφεραν  προίκα τους οι πρόσφυγες μετά την καταστροφή, διαμόρφωσε και εμπλούτισε την ελληνική ιδιοσυγκρασία. Το βιβλίο αυτό των εκδόσεων Στεφανίδη εντυπωσιάζει με την υψηλή αισθητική του. Οι φωτογραφίες του βιβλίου 450 περίπου, αν και χαρακτηρίζονται από τη συγγραφέα ερασιτεχνικές, είναι όλες προσεγμένες, καλοφωτισμένες και αναδεικνύουν την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της κάθε περιοχής. Και φυσικά υπάρχουν τα λογοτεχνικά κείμενα  που τόσο όμορφα διαλεγμένα ένα προς ένα πλαισιώνουν τις εικόνες και μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές δίνοντας μία γεύση της καθημερινής ζωής στις γειτονιές και τα νοικοκυριά της Μικράς Ασίας».  

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Για την έκθεση και το βιβλίο αναφέρθηκε στην ομιλία της η συγγραφέας του κα Αγγελική Κίτσου – Μαγαράκη, υπογραμμίζοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Τόσο η έκθεση της φωτογραφίας όσο και το λεύκωμα που τη συνοδεύει ήταν για μένα όνειρο ζωής. Ένα όνειρο ζωής απόψε πραγματοποιείται. Ένα όνειρο που ξεκίνησε νωρίς, υποσυνείδητα ίσως, από την παιδική μου ηλικία. Με το “Μια φορά κι έναν καιρό…” στη λαλιά της Ιωνίας. Τότε που, μέσα από τις αφηγήσεις των αγαπημένων μου, άρχισα να πλάθω με το νου εικόνες από μια πατρίδα που δεν είχα γνωρίσει. Τη ζωντάνευαν καθημερινά οι δικοί μου άνθρωποι ξετυλίγοντας το κουβάρι της μνήμης με ευλάβεια και αγάπη, ώστε να μη χαθεί τίποτε από εκείνα που είχαν αφήσει πίσω τους. Αυτή η αγάπη και η μνήμη ήταν όλα όσα πήραν μαζί τους. Μόνο αυτά!

Η δική μου μνήμη αποθησαύριζε αναμνήσεις άλλων και στην καρδιά ρίζωνε λόγο το λόγο, χρόνο το χρόνο η αγάπη για εκείνη την μακρινή «στα μέρη που ανατέλλει ο ήλιος» πατρίδα, όπως έλεγε πάντοτε στις αφηγήσεις της η μεγάλη θεία της οικογένειας.

Για όλους εκείνους τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν βίαια ο ήλιος ανέτειλε και έδυε πάντοτε εκεί. Δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την ιδέα ότι η πατρίδα τους είχε γίνει ξενιτιά και τα σπίτια τους βρίσκονταν σε ξένες αγκαλιές. Ενενήντα πέντε χρόνια μετά την καταστροφή νιώθω πως οι ψυχές τους φτερουγίζουν ακόμη σ’ εκείνους τους τόπους. Ακόμη το κύμα φλοισβίζει στ’ ακρογιάλια τους, τους αυτοσχέδιους στίχους ενός παππού την ώρα του φευγιού: “ Σπίτι και γη μας, έχετε γεια/ μη μας αλησμονάτε”. 

Το σπίτι! Σημείο αναφοράς και τόπος σύμβολο για κάθε προσφυγική οικογένεια. Ομφάλιος λώρος που την έδενε με τη μάνα γη.

Το πατρογονικό της μητέρας μου δεν το είχα δει ποτέ. Το γνώριζα όμως με κάθε του λεπτομέρεια από τις συνεχείς αναφορές σ’ αυτό.

Πολλές φορές, όταν ήμουν παιδί, έπιανα τη φαντασία μου να το φτιάχνει με τα δικά της υλικά και στα δικά μου μέτρα, σαν κουκλόσπιτο. Με αυτόν τον τρόπο αντιστάθμιζα το αίσθημα της απώλειας που το ένιωθα έντονο όταν οι συνομήλικοι μου στη γειτονιά ή το σχολείο μιλούσαν για τα σπίτια των παππούδων και των γιαγιάδων τους.

Μια φωτογραφία μαυρόασπρη με κιτρινισμένα και ξεφτισμένα δοντάκια στο περίγραμμα της που έδειχνε το σπίτι του παππού Δημητρού στ’ Αλάτσατα ήταν η αφορμή για το πρώτο προσκύνημα στις γενέτειρες των γονιών μου. 1987! Χίος-Τσεσμές-Αλάτσατα-Σμύρνη- Μαινεμένη. Τα συναισθήματα… ανείπωτα. Ο κόμπος στο λαιμό και το θόλωμα στα μάτια συνοδοιπόροι αχώριστοι…

Κι ύστερα ήρθαν τα λόγια μιας γριούλας Μικρασιάτισσας: “ Όταν χαθούν και τα τελευταία σπίτια και γίνουν αέρας… τι θα θυμίζει πως ζήσαμε εκεί…”.

Με την επερχόμενη ωριμότητα που είτε το θέλουμε είτε όχι μας γυρίζει αργά και σταθερά προς τις ρίζες μας άρχισε να εξυφαίνεται το όνειρο. Μαζί κι εκείνο το μικρό αγκαθάκι της νοσταλγίας που μου κληροδότησαν οι δικοί μου, το οποίο δεν έπαψε να ματώνει κάθε τόσο. Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια της αναζήτησης ελληνικών σπιτιών και το μεράκι της φωτογράφησης.

Η αναζήτηση μου χάρισε τα “ωραία ταξίδια” και οι άνθρωποι στη γείτονα χώρα στιγμές μοναδικές… Πρωτίστως οι Τουρκοκρητικοί, που βρίσκονται σ’ όλο το γυρογιάλι τη Μικρασίας. Με ξέχειλο φιλότιμο και στη ντοπιολαλιά της Κρήτης προσπαθούσαν να με εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αλλά και οι άλλοι, οι γηγενείς Τούρκοι. Μ’ έπαιρναν απ’ το χέρι για να με οδηγήσουν στην ελληνική γειτονιά…».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Για το βιογραφικό της η κα Αγγελική Κίτσου – Μαγαράκη είπε: «Γεννήθηκα το 1956. Οι πρώτες μου αναμνήσεις, από την πόλη μου, το Ηράκλειο Κρήτης, όπου μεγάλωσα και ζω μέχρι σήμερα. Το πολιτιστικό στίγμα μού το έδωσαν οι Μικρασιάτες γονείς. Όλη η σχολική ζωή μου είναι δεμένη με το Ισότιμο Ιδιωτικό Σχολείο Λύκειο «Ο ΚΟΡΑΗΣ» από την οποία κρατώ όμορφες αναμνήσεις. Στη συνέχεια ήρθε η Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου. Εκεί, φωτισμένοι Δάσκαλοι σφράγισαν ανεξίτηλα την μετέπειτα πορεία μου ως δασκάλας. Εργάστηκα για τριάντα τρία χρόνια – απ’ αυτά τα είκοσι ένα στο σχολείο που μου έμαθε τα πρώτα μου γράμματα. Δεν ένιωσα ποτέ το βάρος αυτών των χρόνων. Αντίθετα η πλούσια σε εμπειρίες και συναισθήματα ζωή κοντά στα παιδιά με κάνει να νιώθω πως πέρασαν σαν ένα απαλό χάδι.

Είμαι παντρεμένη με τον μαθηματικό Ρούσο Μαγαράκη και έχουμε δύο κόρες. Με την ενθάρρυνση της οικογένειας μου, μετά από κατατακτήριες εξετάσεις φοίτησα στο τμήμα φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Πήρα πτυχίο το 1994.

Η αγάπη για τα ταξίδια, ιδιαίτερα στη γη των γονιών μου, είναι η αφετηρία γι’ αυτό το εγχείρημα που η ολοκλήρωση του σημαίνει και την πραγμάτωση ενός μεγάλου ονείρου. Τα συναισθήματα όμως για τις «αλησμόνητες πατρίδες» δεν έχουν τέλος…  

Παραθέτουμε στιγμιότυπα από την έκθεση και τις φωτογραφίες που θα κοσμούν τον εκθεσιακό χώρο μέχρι τις 22 Μαρτίου τις οποίες απαθανάτισε η συγγραφέας με παλιά ελληνικά αρχοντικά, επισκεπτόμενη τη γη των γονιών της.

DSC04034wtmk

DSC04035wtmk

DSC03988wtmk

DSC03972wtmk

DSC03963wtmk

DSC03975wtmk

DSC03985wtmk

DSC03981wtmk

DSC04004wtmk

DSC03980wtmk

DSC04013wtmk

DSC03964wtmk

DSC04014wtmk

DSC04018wtmk

DSC04015wtmk

DSC03997wtmk

DSC03982wtmk

DSC04020wtmk

20170316_092433wtmk

DSC04021wtmk

DSC03978wtmk

Η-ταυτότητα-για-την-εφημερίδα-και-σε-αυτοκόλητα

Απαντήστε

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί.Τα υποχρεωτικά πεδία είναι σημειωμέα *

*

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πηγαίνετε Στην Κορυφή
WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com