Διανύοντας το 84^ο έτος της ηλικίας του ο κ. Γεώργιος Σταματάκης, κάτοικος Χανίων, περνά ευχάριστα τις συντάξιμες ώρες του στο μικρό εργαστήριο που διατηρεί στην ταράτσα του σπιτιού του με συντηρήσεις παλιών βιολιών που του φέρνουν φίλοι και κατασκευάζοντας που και που κανένα καινούργιο μιας και αυτό το μεράκι το είχε από την παιδική του ηλικία. 

Σε ανύποπτο χρόνο πληροφορηθήκαμε αυτή την περίπτωση και αυθημερόν επισκεφθήκαμε τον ηλικιωμένο μάστορα, ο οποίος, μας υποδέχτηκε με χαρά δεχόμενος να μας μιλήσει για το χωριό του, την επαγγελματική ζωή ως επιπλοποιός και το χόμπι του με τα βιολιά τόσο ως λαϊκός μουσικός καλλιτέχνης όσο και ως κατασκευαστής, λέγοντάς μας, μεταξύ άλλων, τα εξής: “Στα 16 μου χρόνια έφτιαξα το πρώτο όργανο που ήταν λύρα και χρησιμοποίησα στο δοξάρι ίνες από αθάνατο… Γεννήθηκα στις 21 Δεκεμβρίου του 1927 στην Πλατυβόλα των Κεραμιών Χανίων και είμαι ο προτελευταίος από τα επτά αδέλφια μου. Ο πατέρας μου ήταν από τους καλούς νοικοκύρηδες της εποχής και η μάνα μου χρυσοχέρα. Οι γονείς μου, όμως, ήθελαν να σπουδάσω επειδή έπαιρνα τα γράμματα μα εγώ είχα κλίση στις τέχνες. Όταν τελείωσα το δημοτικό σχολείο ο πατέρας μου μ’ έγραψε στα Χανιά στο Γυμνάσιο και ήμουν ο μικρότερος σε ηλικία μαθητής. Δεν μπόρεσα να τελειώσω, δυστυχώς, την Α΄ τάξη επειδή κηρύχθηκε ο πόλεμος.  Τέλος ΄44 αρχές ΄45 μετά τη γερμανική κατοχή και παρά της αντιδράσεις του πατέρα μου που δεν ήθελε να με βλέπει να καταγίνομαι στην κατασκευή μιας λύρας, κατάφερα να την τελειώσω και να νιώθω πανευτυχής. Για ξύλο χρησιμοποίησα ένα μέρος από τον κορμό μιας κομμένης άγριας αχλαδιάς. Εκείνη την περίοδο μπόρεσα να μάθω μερικά πράγματα στο παίξιμο από τον Γιάννη Ορνεράκη και τον Μανώλη Κουρκουνάκη αργότερα. Η καταπίεση του πατέρα μου συνεχιζόταν, για το καλό μου –έτσι νόμιζε εκείνος- με αποτέλεσμα  το 1946 να εγκαταλείψω το χωριό και να έρθω στα Χανιά. Βρήκα αμέσως δουλειά στο επιπλοποιείο «Γεωργακάκη», ενώ παράλληλα γράφηκα και στο Ωδείο όπου παρακολούθησα για τέσσερις μόνο μήνες μαθήματα βιολιού. Η μόνιμη ανησυχία μου για το βιολί μ’ έκανε να επεξεργάζομαι προσεκτικά τα ξύλα που έπεφταν στα χέρια μου. Το δεύτερο βιολί το κατασκεύασα το 1953 και μέχρι σήμερα θα έχω φτιάξει πάνω από 25 βιολιά, δίχως επαγγελματικά οφέλη. Το βιολί σε σχέση με τη λύρα είναι πολύ πιο δύσκολο στην κατασκευή όπως και στην εκμάθηση. Και στην επιλογή του ξύλου δεν είναι όπως στη λύρα που μπορείς να την φτιάξεις με πολλά είδη δέντρων. Το καλό βιολί φτιάχνεται από Κελεμπέκι που έρχεται από χώρες του εξωτερικού. Στην Ελλάδα αντίστοιχο ξύλο με το Κελεμπέκι έρχεται ο Σφένταμος. Η δουλειά είναι πολύ λεπτή και γίνεται πάντα με προσοχή από διάφορα εργαλεία όπως είναι τα κύλα σκαρπέλα και άλλα. Εκτός από κατασκευαστής βιολιών είμαι και λαϊκός μουσικός αφού ελάχιστα ήταν τα μαθήματα που έκανα. Συμμετείχα σε αμέτρητες χαροκοπιές και πανηγύρια τραγουδώντας και με πολλούς δικούς μου στίχους.   

 Θέλω να πω ακόμα ότι στις 2 Ιουνίου του 2008 δόθηκε συναυλία στο «ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΣΕΝΑΛΙ» από τους μουσικούς Γιώργο Δεμερτζή από τη Χαλκίδα και τον Γιώργο Μαθιουλάκη από τα Χανιά που ήταν αφιερωμένη στα βιολιά τα δικά μου. Στην ομιλία του ο βιολάτορας Γιώργος Δεμερτζής είπε: « Τα βιολιά του Γιώργου Σταματάκη, δεν είναι απλώς καλά, είναι μοναδικά, είναι εξαιρετικά». Και ο Γιώργος Μαθιουλάκης, βιολάτορας κι αυτός όπως και πολλοί άλλοι μίλησαν για το πάθος μου σε αυτό το είδος. Παντρεύτηκα 35 χρονών την Όλγα Μανωλικάκη από την Δρακώνα Κεραμιών  και αποκτήσαμε τρία παιδιά, δύο γιούς και μια κόρη”.

Οι πρώτες κατασκευές. Το 1945 η λύρα και το 1948 το βιολί.         

Διάφορα στιγμιότυπα με τον κ. Γεώργιο Σταματάκη στο εργαστήριό του, τη σύζυγό του κα Όλγα, την μια εγγονούλα τους επίσης Όλγα και τον γιό τους τον Γιώργο.

Παλιές φωτογραφίες, ημερολόγιο και βραβείο από τον Μουσικό Σύλλογο Νομού Χανίων «Ο Χάρχαλης». 

Εδώ θα δείτε και το βίντεο:

 http://www.haniotika-nea.gr/74904-84%CE%A7%CE%A1%CE%9F%CE%9D%CE%9F%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%95%CE%A5%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%A3%20%CE%92%CE%99%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A9%CE%9D%20.html#movie

 

…………..