ΣΤΟ ΔΡΑΠΑΝΙΑ ΚΙΣΑΜΟΥ ΧΑΝΙΩΝ: Μοιάζει με δέντρο, έφτασε τα 5 μέτρα ενώ είναι φυτό. Βλίτο τ’ όνομα του!

Στα παράξενα που συμβαίνουν στον κόσμο και τούτο, με τα βλίτα ενός αγρότη στο Δραπανιά Κισάμου, αυτά τα πολύ νόστιμα χόρτα του καλοκαιριού  που βγαίνουν μετά τον Μάιο και κρατούν περίπου μέχρι το τέλος του φθινοπώρου. Το φυτό που είναι ίδιο με το κλασσικό βλίτο που αυτή την εποχή ευδοκιμεί και στην Κρήτη είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

 

 

“Κι αν έχουν δει τα μάτια μου κι έχουν ακούσει τα αφτιά μου από τότε που ήμουν παιδί ακόμα”, δήλωσε στα “X.N.” ο ηλικιωμένος αγρότης του Δραπανιά κ. Παντελής Φαραντάκης, επισημαίνοντας στη συνέχεια για το γιγαντιαίο βλίτο του, τα εξής: “Αυτή την περίπτωση τη βλέπω για δεύτερη φορά στα 86 χρόνια που κουβαλώ στην πλάτη και το λέω αυτό γιατί πριν από 2-3 χρόνια, φύτρωσε πάλι στον κήπο μου άλλο ένα τεράστιο βλίτο που ξεπερνούσε τα 5 μέτρα. Τούτο εδώ τα πλησιάζει και είναι για την ώρα 4,65cm. Αν δεν το σπάσει ο αέρας όπως το άλλο, θα ψηλώσει ακόμα. Το φυτό ξεφύτρωσε τον Ιούνιο μαζί με άλλα και είναι το μόνο που πήρε τόση ανάπτυξη. Ασχολούμαι χρόνια με τα κηπευτικά και γνωρίζω ότι τα βλίτα είναι πολλών λογιών και γίνονται διασταυρώσεις, αλλά ετούτα με τόσο μπόι, που μοιάζουν με δέντρα, μ’ έχουν αφήσει έκπληκτο. Τα βλίτα είναι χόρτα πολύ νόστιμα και καταναλώνονται την περίοδο του καλοκαιριού και του φθινοπώρου. Οι νοικοκυρές εκτός από βραστά τα μαγειρεύουν και διαφορετικά. Είναι ένα πολύ νόστιμο και υγιεινό φαγητό όπως και αν μαγειρευτεί. Πήρα φόρα, παραλείποντας να σας καλωσορίσω και να σας πω ότι διαβάζω κάθε μέρα τα Χανιώτικα νέα και βλέπω τα οδοιπορικά σας. Καλώς ήρθατε λοιπόν στο σπιτικό μας για να προβάλλετε το βλίτο και να πούμε και δυο λόγια για μια παλιά τέχνη που χάθηκε στις μέρες μας. Πρόκειται για την καλαθοπλεκτική την οποία έμαθα από την Δ΄ τάξη του δημοτικού σχολείου με δάσκαλο τον πατέρα μου. Το πλέξιμο των καλαθιών ανήκει στις αρχαίες τέχνες και πρέπει να διατηρηθεί. Και στα χρόνια τα δικά μου, το καλάθι είχε ζήτηση αφού δεν υπήρχαν ακόμα τα δίκτυα που στρώνουμε σήμερα στις ελιές, όπως δεν υπήρχαν και τα μηχανάκια που τις ραβδίζουν. Το κύριο επάγγελμα μου αργότερα ήταν οικοδόμος και με αυτό έζησα την οικογένειά μου αλλά παράλληλα όταν είχα ελεύθερες ώρες ψάρευα με τη βάρκα μου. Αυτό το χωριό είναι ευλογημένο γιατί εκτός από τον πεδινό εύφορο κάμπο του έχει πολύ κοντά τη θάλασσα.

Στις χαροκοπιές του χωριού έπαιζα και λαούτο και μπορώ να πω ότι όσο ήμουν ελεύθερος, ήταν, ας πούμε, το επάγγελμα μου και έβγαζα ένα καλό μεροκάματο. Τραγουδούσα κιόλας γιατί είχα καλή φωνή και έχω παίξει στο Ραδιοφωνικό Σταθμό των Αθηνών πολλές φορές.  Πέρασαν όμως τα χρόνια σαν αστραπή και μαζί με τη γυναίκα μου τη Μανωλία, αναπολούμε τα παλιά και περνάμε πλέον πολλές ώρες της μέρας με την περιποίηση αλλά και φυτεύοντας τον κήπο μας. Αποκτήσαμε τρία παιδιά που μας χάρισαν μέχρι τώρα επτά εγγόνια. Και κάτι άλλο, κάνουμε δυο φορές το χρόνο πανηγύρι στο εικονοστάσι έξω από το σπίτι μας, πανηγυρίζοντας τη μια φορά τη χάρη του Σφακιανού Αγίου Μανώλη και την άλλη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, του οποίου η γιορτή πλησιάζει και σας καλούμε από τώρα”.

  Το τεράστιο βλίτο στον κήπο της οικογένειας του κ. Παντελή Φαραντάκη.

 

   “Χιλιάδες καλάθια έχω πλέξει και συνεχίζω που και που να φτιάχνω κανένα”, υπογραμμίζει ο κ. Παντελής Φαραντάκης.

  Το εικονοστάσι με τους Αγίους Μανώλη και Γαβριήλ.