Αν δουν τον κόσμο σήμερα τα μάτια της ψυχής σου

θα νιώσεις ρίγος στο κορμί και πόνο στην καρδιά,

μα μη δειλιάς συνάνθρωπε, ύψωσε τη φωνή σου

κι οραματίσου μια ζωή μ’ αγάπη κι ανθρωπιά.

 

Θα δεις πως κομματιάζουνε δήμιοι την αλήθεια,

στις στράτες λόγια κόλακες να λένε δολερά•

η πονηριά και η ψευτιά μύρια να στήνουν δίχτυα,

άνοιξ’ τα μάτια της ψυχής, μην τα κρατάς κλειστά.

 

Θα δεις και τον απόκληρο με δάκρυα τι γυρεύει,

πόσο θλιμμένη είναι η ματιά του γέρου και θολή,

γιατί είναι η μάνα στη γωνιά ψίχουλα να μαζεύει

κι από τα χείλη της γιατί πικρή στάζει χολή.

 

Την απληστία θα τη δεις μ’ ολόχρυσο ποτήρι

γιομάτο με τον ίδρωτα της τίμιας εργατιάς

να τον ρουφάει όπως ρουφάει η μέλισσα τη γύρη,

μ’ όψη σαν των παραμυθιών μιας μάγισσας κακιάς.

 

Τα ωραία θα δεις ιδανικά στους δρόμους ματωμένα

να εκλιπαρούν με δάκρυα κοντά τους να σταθείς

τα χέρια της απανθρωπιάς πως τα ‘χουν πληγωμένα,

και συ από το πλάι τους μην απομακρυνθείς.

 

                                                             Δημήτρης Κ. Τυραϊδής

 

 Σεπτέμβριος 2011

Πολυρρήνια