Παρασκευή , 29 Μαρ 2024

ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ Λαογραφικό Μουσείο το εγκαταλειμμένο Σχολείο του Βουτά



Μια παλιά μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου Βουτά της επαρχίας Σελίνου, κάτοικος σήμερα σε άλλη περιοχή της ίδια δημοτικής περιφέρειας, η κυρία Αντωνία Παγώνη πρωταγωνίστησε για την ανακαίνιση και μετατροπή του εγκαταλελειμμένου Δημοτικού Σχολείου του χωριού της σ’ ένα πολύ ωραίο Λαογραφικό Μουσείο με πολλά και διάφορα εκθέματα.

 

 “ Ένα, λοιπόν, από τα
πιο μεγάλα και εμπορικά ορεινά χωριά του νομού Χανίων μέχρι τη δεκαετία του
1970 υπήρξε ο Βουτάς, το χωριό μου” λέει η κα Αντωνία και συνεχίζει, “του
οποίου σήμερα και στις οκτώ γειτονιές, αμφιβάλλω αν απέμειναν όλοι κι όλοι 40
άνθρωποι εκ των οποίων οι πιο πολλοί είναι μεγάλης ηλικίας. Καμιά φορά που τους
συναντώ ανιστορούνται τα παλιά καλά χρόνια και βουρκώνουν τα μάτια τους με αυτό
το σημερινό κατάντημα της υπαίθρου, του γνήσιου παράδεισου, όπως πολλοί
αποκαλούν. Γεννήθηκα εδώ, το 1970 και όταν πήγα στην πρώτη τάξη του Δημοτικού,
το Σχολείο είχε 80 μαθητές σε όλες τις τάξεις. Λειτουργούσε ως διθέσιο εξατάξιο
σε δύο αίθουσες, η τρίτη που είναι συνεχόμενη όπως βλέπετε των δύο άλλων,
χρησιμοποιείτο πριν από εμένα. Παλιότερα, αυτό το Σχολείο με τις έξι αίθουσες,
γιατί άλλες τρεις είναι από κάτω με τα μαγειρεία, είχε πάνω από 170 μαθητές με
ολοήμερο πρόγραμμα που κράτησε και στη δική μου εποχή. Πριν από το μεσημέρι
είχαμε πρόγευμα και ακολουθούσε μετά το συσσίτιο. Καλά κρατιόταν το χωριό, ήταν
εμπορικό κέντρο με πολλά και διάφορα καταστήματα. Τέσσερα ελαιουργεία ήταν
κάποτε και πριν από αυτά αμέτρητες φάμπρικες. Υπήρχαν πάρα πολλά
καφενεία-ταβέρνες και παντοπωλεία μαζί, σιδηρουργεία, πεταλωτήρια, σαμαράδικα
γιατί τότε όλοι είχαν ζώα για τις μετακινήσεις τους, αλλά και για τις δουλειές.
Και φούρνο είχαμε παρά του ότι ζυμώνανε οι γυναίκες στα σπίτια, αλλά το ψωμί
αυτό καταναλωνόταν πιο πολύ στα μαγαζιά. Και ραφεία υπήρχαν γιατί τότε φορούσαν
οι άνδρες τις παραδοσιακές ενδυμασίες. Σήμερα παραμένει ένας ράφτης, ο κ.
Μιχάλης Παντελάκης που περνά την ώρα του. Το αγροτικό μας ιατρείο υπολειτουργεί
και ο Αστυνομικός Σταθμός είναι κλειστός από χρόνια, όπως γνωρίζετε καλύτερα
μιας και υπηρετήσατε στην περιοχή πριν αποστρατευθείτε. Τρία καφενεία και δύο
παντοπωλεία παραμένουν ακόμα σε λειτουργία. Το Δημοτικό Σχολείο έκλεισε το 1995
και τα λιγοστά παιδιά, ντόπια και ξένης καταγωγής πηγαίνουνε στην Παλαιόχωρα. Έβλεπα
το Σχολείο μου κλειστό και σε κακή κατάσταση… Έκανα τη σκέψη να κάνουμε το χώρο
όπως τελικά είναι σήμερα και στον πρώτο που το είπα, ήταν ο εφημέριος της
ενορίας π. Αναστάσιος Κόρκακας. Του άρεσε η ιδέα και με παρότρυνε να συνεχίσω
τις προσπάθειες έχοντας και τη δική του βοήθεια. Σιγά, σιγά ζυμώθηκε η ιδέα και
έγινε αποδεκτή από όλους. Μας συμπαραστάθηκε πολύ και ο Δήμος Πελεκάνου που
χρηματοδότησε για να γίνουν οι επισκευές και βοήθησε πολύ η σύζυγος του
Δημάρχου, όπως άλλωστε, πρέπει να πω και όλες οι γυναίκες του Συλλόγου Κυριών
και Δεσποινίδων του χωριού, όλο το χωριό δηλαδή, αφού απ’ όλα τα σπίτια, μας
έδωσαν παλιά αντικείμενα, τα οποία, άλλα αναρτήθηκαν στους τοίχους και άλλα
τοποθετήθηκαν σε τραπέζια εδώ μέσα. Σας διαβάζω λίγους στίχους που αφορούν το
χωριό μας, τον Βουτά:

Βουτάς, το όμορφο χωριό, παλιό κεφαλοχώρι και δα μια ν
εμιλιά γρικάς και κείνη με το ζόρι.

Απ’ όλη την περιοχή οι δρόμοι του γεμάτοι και δα
περνοδιαβαίνουνε μόνο δυο τρεις νομάτοι.

Μελαγχολώ όταν θωρώ, σοκάκια ερημωμένα, σχολείο με δίχως
μαθητές, παράθυρα κλεισμένα.

Ποτέ δεν το περίμενα, λίγες ψυχές να μείνουν σ’ ένα χωριό
που ήτανε το κέντρο του Σελίνου.

Που ναι τα τόσα μαγαζιά, μαστόροι, καφενεία, γιατρείο,
εργοστάσια, μα και αστυνομία.

Ας ήξερα ήντα ‘φταιξε κι άδειασε το χωριό μας κι οι
αναμνήσεις μείνανε μονάχα στο μυαλό μας.

Θε μου και να γινότανε να γύριζα το χρόνο να ζήσω κείνες τις
στιγμές για μια βδομάδα μόνο.

Να δω και πάλι το Βουτά να ναι όπως τ’ αξίζει, τσι δρόμους
και τα μαγαζιά κόσμος να πλημμυρίζει.

Να δω κοπέλια στο σχολειό, μαστόρους στσι δουλειές τους και
νέους να χορεύουνε σούστα τσι κοπελιές τους.

Τα πράγματα ναι δύσκολα όπως παλιά να γίνουν, τουλάχιστον
στη μνήμη μας αθάνατα να μείνουν”.

Στα «Χ.Ν.», όπως άλλωστε και σε σας αξίζουν πολλά ευχαριστώ
γιατί είναι πολύ σημαντικό που προβάλλετε τόσα και τόσα μέρη…” 

    

Αξίζει, όμως να καταγράψουμε και τη δήλωση που μας έκανε ένας ηλικιωμένος κάτοικος του Βουτά ο κ. Ιωσήφ Καπαράκης: “Γεννήθηκα το 1920 τότε που ο Βουτάς ήταν ένα από τα καλύτερα χωριά του Σελίνου και της Κισάμου με πολύ εμπορικότητα. Σήμερα κοίτα να δεις πόσα ρολά παλιών επιχειρήσεων είναι
κατεβασμένα. Αργοσβήνουμε και η πολιτεία μένει θεατής, δεν κάνει τίποτα για την ύπαιθρο. Στο Δημοτικό Σχολείο πηγαίναμε 83 παιδιά και λειτουργούσαν άλλα τέσσερα Σχολεία στα γύρω χωριά. Να δώσουν κίνητρα για να γυρίσει ο κόσμος στα πατρογονικά του, στις περιουσίες τους, είναι εθνική ανάγκη…”

 

Απαντήστε

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί.Τα υποχρεωτικά πεδία είναι σημειωμέα *

*

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Πηγαίνετε Στην Κορυφή
WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com