Τιμήθηκε η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου στο έβδομο Γυμνάσιο Χανίων

 

Εκδήλωση με αφορμή την παγκόσμια ημέρα βιβλίου πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στο 7ο Γυμνάσιο Χανίων αφιερωμένη στους εφήβους με τίτλο: “Οι έφηβοι στον κόσμο της λογοτεχνίας” που συμμετείχαν ως βασικοί ομιλητές οι συγγραφείς Τούλα Τίγκα και Πασχάλης Πράντζιος, ενώ μία ομάδα μαθητών των Β’ και Γ’ τάξεων του Γυμνασίου παρουσίασαν με εργασίες πέντε μυθιστορήματα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων της λογοτεχνίας για εφήβους.

Την εκδήλωση για τη φιλαναγνωσία των εφήβων άνοιξε με χαιρετισμό της η διευθύντρια του Γυμνασίου κα  Αναστασία Μαλούκου, επισημαίνοντας «την αξία και τη μαγεία του λογοτεχνικού βιβλίου» για το όποιο τόνισε ότι «στόχος είναι να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με το ποιοτικό βιβλίο».

Η συγγραφέας κα Τούλα Τίγκα στην ομιλία της αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στα εξής: «Σκέφτομαι πότε – πότε ότι αν χρειαζόμαστε σήμερα μία επανάσταση είναι η επανάσταση για την κατάκτηση της ποιότητας. Της ποιότητας γενικά! Εχουμε παρασυρθεί και έχουμε εγκλωβιστεί στο μέτριο και στο εύκολο -το εύκολο στους στόχους μας,  στις επιλογές μας, στις υλικές απολαβές, στη διασκέδαση- και βολευόμαστε  γιατί μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε μία φορτωμένη με υποχρεώσεις και απαιτήσεις καθημερινότητα.

Πιστεύω πως η αναζήτηση της ποιότητας κάτι που αφορά ένα μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων μας και των επιλογών μας, πρέπει ν’ αρχίζει από νωρίς. Η ποιότητα κυκλώνει μέσα της πολλά.

Μπορεί να έχουμε καλούς μαθητές, αλλά έχουμε κερδίσει ή έχουμε διαμορφώσει σωστούς, επαρκείς, εκλεκτικούς αναγνώστες; Αναγνώστες που έχουν μάθει πώς να αναζητούν, να ξεχωρίζουν και να εκτιμούν την ποιότητα  του λόγου σε ένα βιβλίο, την ποιότητα των εκφραστικών και αφηγηματικών μέσων, ώστε να νιώσουν πραγματικά μια αισθητική απόλαυση διαβάζοντας και να μάθουν να απορρίπτουν το μέτριο και δήθεν λογοτεχνικό έργο;

“Πολλά βιβλία στα 4, γερά μυαλά στα 18” είχα διαβάσει πριν χρόνια σε μία έρευνα στο “Βήμα”. Εχει μεγάλη σημασία η πρώτη επαφή με το βιβλίο να ξεκινήσει στην παιδική ηλικία, δεδομένου ότι μεγαλώνοντας θα μπορέσει να διαμορφώσει μία σωστή αναγνωστική συμπεριφορά, που θα καθορίσει αργότερα τις επιλογές του και τις αναζητήσεις του στον χώρο της ποιοτικής λογοτεχνίας και ειδικά τώρα τελευταία που η εισβολή της εικόνας -και της κακής εικόνας τις περισσότερες φορές- τείνει να ενισχύει στο παιδί την ευκολία στην πρόσληψη εικόνων και όχι στην προσπάθεια  για τη δημιουργία τους, κάτι που γίνεται με το διάβασμα».

Η ίδια τόνισε ότι «ο κόσμος της λογοτεχνίας είναι ένας κόσμος αγωγής της ψυχής, σοφίας και μαθητείας, ένας κόσμος με πόρτες ανοικτές για τον καθέναν μας, ώστε να συναντιόμαστε συχνότερα   συγγραφείς και αναγνώστες».

Στην ομιλία του αμέσως μετά ο κ. Πασχάλης Πράντζιος αναφέρθηκε στη σχέση “Γλώσσας και λογοτεχνίας”, επισημαίνοντας: «Αν για τη ζωγραφική το μέσον είναι το χρώμα και για τη μουσική οι νότες, για τη λογοτεχνία το μέσον είναι η γλώσσα. Γιατί η λογοτεχνία είναι γλώσσα, μονάχα γλώσσα. Ο,τι ζούμε το ερμηνεύουμε ή το αισθανόμαστε μέσω της γλώσσας. Οταν σκεφτόμαστε, μιλάμε. Κι όσο καλύτερα μιλάμε όσο καλύτερα σκεφτόμαστε. Οσες περισσότερες λέξεις και έννοιες λέξεων γνωρίζουμε, τόσο καλύτερα αποδίδουμε στον εαυτό μας αυτό που νιώθουμε, το ο,τιδήποτε μας συμβαίνει. Αυτό ακριβώς κάνει η λογοτεχνία χρησιμοποιεί ως όπλο τη γλώσσα και στήνει ζωές, περιγράφει συναισθήματα, εναλλαγές καταστάσεων και εμπειριών, σκέψεις και προβληματισμούς. Η λέξη έχει μεγάλη βαρύτητα στον λογοτεχνικό λόγο, γιατί ο συγγραφέας καλείται να βρει την πιο εύστοχη κι από τις εύστοχες λέξεις, για να αποδώσει επακριβώς αυτό που θέλει να περάσει στο μυαλό και στο συναίσθημα του αναγνώστη.

Τι γίνεται όμως όταν η εποχή μας σκοτώνει τη λέξη με κάθε δυνατό τρόπο; Οταν η εικόνα δεν γίνεται το μέσον για να κατανοήσεις ορθότερα τις έννοιες, και γίνεται το κυρίαρχο όπλο της γλώσσας; Ζούμε στην εποχή που ο άνθρωπος ενώ βλέπει τόσες πολλές εικόνες δεν έχει τη δυνατότητα γλωσσικά να περιγράψει καμία.

Διαβάζουν λίγοι καταλαβαίνουν λιγότεροι τι είναι αυτό που διαβάζουν. Ξέρετε για έναν συγγραφέα είναι μεγάλη η θλίψη όταν γύρω του οι άνθρωποι δεν διαβάζουν. Είναι σαν να πουλάς ψωμί και οι άνθρωποι γύρω σου να κάνουν δίαιτα! Απογοήτευση; Ο συγγραφέας δεν πρέπει να απογοητεύεται, έχει το χρέος ακόμη και την απογοήτευση αυτή να την κάνει δημιουργία, να γράψει γι’ αυτή. Μία δυσοίωνη πρόβλεψη θα ήταν σε μία μελλοντική κοινωνία να έχουμε παραγωγή βιβλίων χωρίς να υπάρχει ούτε ένας αναγνώστης. Ταινία επιστημονικής φαντασίας ή πραγματικότητα;

Ακόμη και σε μια τέτοια πραγματικότητα ή ταινία ζωής το γεγονός ότι ενώ δεν υπάρχει κανένας αναγνώστης, εν τούτοις ο συγγραφέας γράφει, γεννά ελπίδες» κατέληξε ο κ. Πράντζιος.