ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΧΑΝΙΩΝ: Ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία σε κίνδυνο!

Εγκαταλελειμμένα παραμένουν ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία και στο Ακρωτήρι! Τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής αρκετών κατοίκων του Ακρωτηρίου επηρέασαν τα συνεχόμενα δημοσιεύματα των “X.N.”- με την προβολή ξεχασμένων ιστορικών μνημείων από την περιοχή της Δημοτικής Ενότητας Πλατανιά – και μας κάλεσαν στο Ακρωτήρι για να προβάλλουμε μνημεία με ιστορία και θρησκευτικότητα, που κινδυνεύουν να καταστραφούν.

 

Γέννημα – θρέμμα στο Αρώνι Ακρωτηρίου ο κυρ Μιχάλης Αναστασάκης, πρώην καθηγητής της Σχολής Εμπορικού Ναυτικού και βοηθός ναυπηγού στο Ναύσταθμο Σούδας αναφέρεται πώς μεγάλωσε, τι ιστορία έχουν τα μέρη του Ακρωτηρίου και όχι μόνο, τις σπουδές του και τη μετέπειτα πορεία της ζωής έχοντας φτάσει σήμερα στην ηλικία των 82 ετών.

Καθημερινός αναγνώστης των “X.N.”, από την αρχή που κυκλοφόρησε η εφημερίδα, μίλησε για το παρελθόν με τη ζωή του πως ήταν στο χωριό εξιστορώντας με ρητορική ευφράδεια ενδιαφέροντα θέματα με σημαντικά στοιχεία που θέλουν τόμους για να γραφούν. Μεταξύ αυτών, καταγράψαμε τα εξής: “Τα μαθητικά μου χρόνια στο Δημοτικό τα έκανα στο Σχολείο του Αρωνίου έχοντας δασκάλα την μακαριστή Σταυρούλα Μαραγκουδάκη-Πλανάκη. Φορούσα μια ποδιά σαν ρόμπα και στα πόδια σανδάλια. Τα μαθητικά μου εφόδια στην Α΄ τάξη, ήταν μία πάνινη τσάντα που είχε μέσα  μία πλάκα (μαυροπίνακα) και ένα κονδύλι για να γράφω, ένα τετράδιο και ένα μολύβι. Οκτώ παιδιά στην πρώτη τάξη και σαράντα σε όλες. Κάθε πρωί με το που έπαιζε η καμπάνα του Αγίου Σπυρίδωνα, ξεκινούσαμε για το Σχολείο και κάθε Κυριακή που ερχόταν από το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας ο εφημέριος μας, πηγαίναμε όλα τα παιδιά συντεταγμένα στην Εκκλησία. Στα αγόρια της Ε΄ και ΣΤ΄ τάξης είχε ανατεθεί η καλλιέργεια του κήπου του Σχολείου. Φύτευαν κουκιά, ψαρές, σκόρδα, κρεμμύδια, σέλινο, σπανάκι, αλλά μάθαιναν και διάφορες χειροτεχνίες. Τα δε κορίτσια, μάθαιναν να κεντούν και να πλέκουν. Στις 17 Ιουνίου του 1940 αποφοίτησα από το Δημοτικό και τον Σεπτέμβριο έδωσα εξετάσεις για να εισαχθώ στο Γυμνάσιο. Ήμουν καλός μαθητής και πέρασα… Παιδάκι ακόμα μου άρεσε να ακούω ιστορίες από τη γιαγιά μου τη μακαρίτισσα Ζωή Μανωλικάκη. Μια από αυτές, η οποία μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν που γεννούσαν οι γυναίκες από τον πρώτο κιόλας χρόνο του γάμου τους. Όλες ήθελαν να μείνουν έγγειες από τον πρώτο μήνα του γάμου επειδή εάν δεν έμεναν και καθυστερούσαν να γεννήσουν, τις έλεγαν τσιγκούνες, ζηλιάρες και κακές. Εκείνα τα χρόνια γεννούσαν στα σπίτια με τη βοήθεια της μαμής. Αφού γινόταν το αφαλοκόψιμο έπαιρνε η μαμή το μωρό και το έπλενε σε μια μεγάλη καθαρή γαβάθα από πυλό με χλιαρό νερό που είχαν ρίξει μέσα φύλλα νεραντζιάς, δάφνης, λεμονιάς, λίγο λάδι και αλάτι. Στη συνέχεια αφού το σκούπιζαν, το ξυράφιζαν αμυδρά στην πλάτη, στα πισινά και στα πόδια για να φύγει λέει το κακό αίμα ενώ το πασπαλίζανε με ψιλό αλάτι και το πήγαιναν στη μητέρα του λέγοντας της: «Καλορίζικο, μονοκυρουδάτο να θραφεί» δηλαδή με έναν κύρη (πατέρα) να μείνει, να μην χηρέψει η μάνα…

Μετά το Γυμνάσιο σπούδασα Ναυπηγική στη ΣΕΛΕΤΕ και τελείωσα και μια Σχολή λογιστών την ΑΖΗ, όπως λεγόταν. Διορίστηκα καθηγητής στη Σχολή Εμπορικού Ναυτικού, ενώ εργάστηκα και στο Ναύσταθμο Σούδας ως βοηθός Ναυπηγού.

Για την κεντρική Εκκλησία του χωριού μου που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου υπήρξα πρωτεργάτης και έκανα το σχέδιο της για να κτιστεί. Στη θέση της προΰπαρχε μικρότερος Ναός που δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει το χωριό. Τη νέα εκκλησία τη θεμελιώσαμε το 1960 και μέσα σε πέντε χρόνια την τελειώσαμε έχοντας τη συμπαράσταση όλων των χωριανών και των απανταχού ευρισκομένων Αρωνιανών και πολλών άλλων ευλαβών χριστιανών. Πιο κάτω είναι και η κατακόμβη του Αγίου Σπυρίδωνα που έχετε αναφερθεί επανειλημμένα στην ιστορία της, η οποία αρχίζει επί Ενετών, το 1300 μ.Χ. Ακόμα και σήμερα το ένα μέρος της με τα σκαλάκια παραμένει χωρίς σκεπή, αιτία που κάθε χειμώνα γεμίζει νερά κάτω η εκκλησιά. Από τα καμίνια παραγωγής ασβέστη που εδώ στο Ακρωτήρι ήταν αναρίθμητα, σώζονται ελάχιστα και πρέπει να προστατευθούν αλλά δεν γίνεται τίποτα. Πολλά θέλω να σας πω, αλλά το καλύτερο θα είναι να εκδώσω ένα βιβλίο για να τα συμπεριλάβω όλα. Αισθάνομαι ευτυχισμένος άνθρωπος που έφτασα σε αυτή την ηλικία έχοντας αποκτήσει τρία παιδιά τα οποία μου χάρισαν επτά εγγόνια”.

 “Εδώ είναι η ιστορική κατακόμβη του Αγίου Σπυρίδωνα που παραμένει ξεχασμένη”, τονίζει ο κ. Μιχάλης Αναστασάκης.   

Η κεντρική εκκλησία της Παναγίας σήμερα στο Αρώνι.

 

Στις Κορακιές ο κ. Νίκος Γιαννακάκης, αναφέρθηκε στο Επαναστατικό Στρατόπεδο του Ακρωτηρίου και τους βράχους, στους οποίους υπάρχουν σκαλισμένα  ονοματεπώνυμα και χρονολογίες χωρίς να έχει δείξει η Πολιτεία ενδιαφέρον, τονίζοντας, τα εξής: “Το 2002 ο νεοσύστατος Δήμος Ακρωτηρίου θέλοντας να βοηθήσει κάθε ενδιαφερόμενο να γνωρίσει τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Ακρωτήρι το 1897, κατά την τελευταία επανάσταση των Κρητών για την απελευθέρωση της Κρήτης και την Ένωση της με την Ελλάδα, έκρινε απαραίτητο να προβεί στην επανέκδοση του Ημερολογίου και των Πρακτικών του Επαναστατικού Στρατοπέδου του Ακρωτηρίου, αφού το βιβλίο αυτό είναι εξαντλημένο εδώ και δεκαετίες. Ήταν μια ωραία ενέργεια, μια καλή αρχή μπορώ να πω αλλά τα χρόνια περνούσαν και δεν γίνονταν αυτά που έπρεπε. Προ ημερών διαβάσαμε στα “X.N.” τα οδοιπορικά σας με την προβολή εγκαταλειμμένων μνημείων, γεγονός που συζητήθηκε πολύ στην περιοχή μας. Με αφορμή και ως συνέχεια αυτών να προβάλουμε, τουλάχιστον, τους ιστορικούς βράχους με τα ονοματεπώνυμα και τα στοιχεία, που είναι σκαλισμένα πάνω τους, ώστε να επέμβουν άμεσα οι αρμόδιοι για να μην καταστραφούν από κανένα μηχάνημα έργων…”.  

                    

 

 Ο κ. Νίκος Γιαννακάκης μπροστά σε δύο από τα πολλά ιστορικά βράχια με σκαλισμένα πάνω τους ονοματεπώνυμα και χρονολογίες.