Συμμαθητές πριν από σαράντα χρόνια στο 8ο δημοτικό σχολείο Χανίων

Μια θαυμάσια εσπερίδα παλιών συμμαθητών στα θρανία όλων των τάξεων του 8ου δημοτικού σχολείου Χανίων, με έτος γέννησης το 1957. Γνωριστήκαμε στα έξι μας, χωρίσαμε στα δώδεκα και συναντηθήκαμε ξανά, την Παρασκευή  7 Αυγούστου στις 8 το βράδυ, στο καφε-ζαχαροπλαστείο του δημοτικού κήπου, αφού πέρασαν σαράντα χρόνια!

Η αξιέπαινη πρωτοβουλία δύο παλιών συμμαθητών στο παραπάνω σχολείο, του Δημήτρη Μπομπολάκη και της Μαρίας Λαφάτα, συντέλεσε στην επιτυχή πραγματοποίηση της προχθεσινής συνάντησης των συμμαθητών τους στο 8^οδημοτικό σχολείο του Αγίου Ιωάννου Χανίων για να… ξαναγνωριστούν και να θυμηθούν τ’ ανέμελα για την παιδική τους ηλικία χρόνια, τότε που πρωτογνωρίστηκαν, ορισμένοι από το νηπιαγωγείο και οι άλλοι από την πρώτη τάξη του δημοτικού στο πρώην κτήριο του σχολείου, το οποίο κατ’ ανάγκη μεταρρυθμίστηκε  σ’ ένα μεγαλύτερο σχολικό κτηριακό συγκρότημα. Ανάμεσα, λοιπόν, σ’ αυτή την όμορφη παρέα, κι εγώ, ως συμμαθητής τους για τέσσερα χρόνια, μιας και τ’ άλλα τα έκανα στο δημοτικό σχολείο του Αγίου Αθανασίου, στο χωριό της μητέρας μου, το Κεφάλι Κισάμου στα Εννιά Χωριά. Ήταν, θυμάμαι η αρχή με το νηπιαγωγείο στο 8^ο δημοτικό σχολείο και η Α΄ τάξη, την επόμενη χρονιά, στο χωριό με ολοήμερο σχολείο γιατί κάναμε μάθημα και το απόγευμα. Το μεσημέρι είχαμε το συσσίτιο, ακολουθούσε ξεκούραση και μετά πάλι στην αίθουσα. Στα Χανιά τώρα, ήταν πολύ καλύτερα γιατί εκτός από την κοντινή απόσταση που ήταν το σχολείο από το σπίτι μας, κάναμε μάθημα τη μισή μέρα, από το πρωί μέχρι το μεσημέρι και μετά από εμάς, άρχιζε μαθήματα ένα άλλο σχολείο, το 13^ο.

Τα μαθητικά χρόνια κυλούσαν για όλους με πολλές κοινές δυσκολίες της εποχής και με τιμωρία για ορισμένους αδύνατους μαθητές, το ξύλο που μας έριχναν για το… καλό μας. Τέλος πάντων, αυτή ήταν η αντίληψη και η τακτική της πρωτοβάθμιας τότε εκπαίδευσης. Αργότερα, καταργήθηκε η προαναφερόμενη τιμωρία και έτσι πλέον τα παιδιά, πηγαίνουν χωρίς φόβο στα σχολεία. Βέβαια και η πολύ ελευθερία δεν είναι ότι καλύτερο… Αξίζει, όμως να καταγράψουμε, τι απάντησαν, ο Δημήτρης και η Μαρία για την πρωτοβουλία τους: “Βρισκόμαστε κατά καιρούς με το Δημήτρη και όλο συζητούσαμε για να κάνουμε κάποια συνάντηση, αλλά κανένας από τους δυο μας δεν αποφάσιζε να πάρει εξ ολοκλήρου το βάρος αυτής της ευθύνης γιατί ήταν δύσκολο μετά από τόσα χρόνια να ξεκινήσει κανείς μια τέτοια διαδικασία. Πριν από το Πάσχα, σε χρόνο ανύποπτο συναντηθήκαμε με τον Δημήτρη όπου αποφασίσαμε να κινήσουμε μαζί αυτό το εγχείρημα. Εκείνος ανέλαβε να ειδοποιήσει τ’ αγόρια κι εγώ τα κορίτσια. Το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό και να, απόψε που πραγματοποιήσαμε την πρώτη μας συνάντηση είναι εδώ αρκετοί συμμαθητές όπως και συμμαθήτριες μας. Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι από τη σειρά μας, όλοι πέτυχαν στη ζωή και πολλοί από αυτούς διαπρέπουν ως επιστήμονες, αλλά και επιχειρηματίες. Ο Πέτρος Χατζηγρηγόρης, ο Σπύρος Σκριβιλιωτάκης και η Σταυρούλα Πατεράκη είναι γιατροί εκ των οποίων ο Πέτρος και ο Σπύρος έχουν την ειδικότητα του ορθοπεδικού, ενώ η Σταυρούλα είναι παθολόγος. Η Αικατερίνη Παπαδάκη είναι καθηγήτρια μαθηματικών, η Ντόρα Μακριδάκη καθηγήτρια μουσικής, ο Κώστας Μπομπολάκης καθηγητής πληροφορικής και ο Πέτρος Ξενάκης  καθηγητής εικαστικών  Τεχνών. Η Αργυρώ Χειλαδάκη είναι οικονομολόγος, ο Νικόλαος Καλογερής είναι τοπογράφος μηχανικός, ο Δημήτρης Λαβούτας και ο Ιωάννης Νιδριωτάκης είναι επιχειρηματίες, ο Νίκος Περογιάννης απόστρατος ανώτατος αξιωματικός του Στρατού, ο Γιάννης Κάκανος απόστρατος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. και ο Αλέξανδρος Πιπεράκης απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού”.

 Κώστα Ρωμανιάς: “Με βοήθησαν σημαντικά στην πορεία της ζωής για όσα χρόνια ήμουν επιπλοποιός, δύο δάσκαλοι μας. Δεν ζουν σήμερα, έχουν «φύγει», αλλά δεν τους ξεχνώ. Η Ανθούλα Μαρινάκη, διευθύντρια στο σχολείο και ο Νίκος Βαγιωνάκης. Απόκτησα δύο κορίτσια που είναι 27 και 26 χρονών, αντίστοιχα και είμαι ήδη παππούς από τη μία, ενώ ετοιμάζεται να παντρευτεί και η άλλη. Δόξα τω Θεώ, καλά πήγα στη ζωή”.

Χριστόφορος Καυκαλάς: “Είμαι καθηγητής φυσικής αγωγής και έχω αποκτήσει δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο 24 ετών και την Άρτεμη που είναι 20”.

Χρήστος Χαρίτος: “Αρτοποιός είμαι και πατέρας δύο μεγάλων παιδιών. Ο γιος μου είναι 29 ετών και η κόρη μου 28. Αυτή η συγκέντρωση μου πρόσθεσε χρόνια στη ζωή. Συγχαρητήρια στους πρωτεργάτες…”

Νίκος Πεντάρης, επιχειρηματίας “ Είμαι παντρεμένος και έχω τέσσερα αγόρια από 22 έως 27 ετών”.

Μανώλης Πιπεράκης: “ Μπράβο στους συμμαθητές μας γι’ αυτή τη βραδιά που μας χάρισαν”.

Η Μαρια Λαφάτα και ο Δημήτρης Μπολανάκης πρωτεργάτες αυτής της επιτυχίας. Η Μαρία είναι μητέρα δύο αγοριών 31 και 30 χρονών, ενώ έχει και μία κόρη 15. Εργαζόταν στον ΟΑΔΥΚ μέχρι πέρυσι που βγήκε στη σύνταξη. Ο Δημήτρης εργάζεται στο Νοσοκομείο Χανίων, είναι πατέρας μίας κόρης 29 ετών και έχει εγγονό 11 χρονών”.

Κώστας Μπομπολάκης: “Είμαι παντρεμένος και έχω δύο παιδιά 20 και 18 ετών, αντίστοιχα”.

Αλέξανδρος Πιπεράκης: Παντρεμένος και έχει ένα παιδί 14 ετών.

Δημήτρης Λαβούτας: Επιχειρηματίας και αθλητής δεξιοτεχνίας με μηχανές, έχοντας σημειώσει πολλές επιτυχίες. Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο αγοριών 19 και 20 χρονών, αντίστοιχα.

Σχόλια

1. Γιωτα Συρογιαννη σχολίασε:

   December 27th, 2010 at 18:54

   αχ ποσο θα ηθελα να ημουν και εγω εκει …….

2. Καλογριδης Αντώνιος. σχολίασε:

   March 21st, 2011 at 10:07

   Μπράβο και συγχαρητήρια στους διοργανωτές. Είναι αλήθεια ότι τέτοιες εκδηλώσεις είναι αναγκαίες, επαναφέρουν μνήμες και ασφαλώς συγκινήσεις από τα ανέμελα μαθητικά χρόνια. Νάστε καλά παιδιά.

3. Μανώλης Βαλυράκης σχολίασε:

   July 24th, 2011 at 18:17

   Συγχαρητήρια σε όσους είχαν την ιδέα της αντάμωσης. Δεν το πληροφορήθηκα έγκαιρα για να βρίσκομαι κι εγώ μαζί σας. Ελπίζω στην επόμενη συνάντηση….