Χαρούμενη η γιαγιά απολαμβάνει την κούνια της ως επισκέπτρια σε κατασκήνωση, ενθυμούμενη την παιδική της ηλικία που δεν υπήρχε η σημερινή πολυτέλεια, λέγοντας ότι « δύο σχοινιά δένανε οι γονείς μας σε ένα κλωνάρι δέντρου και για κάθισμα είχαμε ένα σανίδι ή ένα μαξιλαράκι . Αυτή ήταν η κούνια της δικής μου εποχής…”.
Αυτές είναι ξεχωριστές -και μπράβο σ’όποιον το’κανε -ιδέες μα και σκέψεις…
και τα “μεγάλα τα παιδιά” έχουνε άπιαστη ψυχή αν τους το επιτρέψεις!